De raadsagenda – op naar meer dualisme?

De theorie erachter klopt wat mij betreft. Een (onuitgesproken) uitgangspunt is dat het werkprogramma van het vorige College te ambitieus was, mede vanwege de onderbezetting in het ambtelijk apparaat. Dan moet je dus prioriteiten stellen, voorrang geven aan de onderwerpen die dringend zijn én waarvoor eenvoudig meerderheden zijn te vinden: voila de raadsagenda. De onderschrijvende partijen (of combinaties daarvan) leveren elk een wethouder. En de coalitiedwang verdwijnt, alle partijen mogen naar eigen inzicht stemmen over de uiteindelijke voorstellen: dualisme dus.

So far so good. D66 had de nog iets ambitieuzere versie hiervan, het zogenaamde Raadsakkoord, al in 2022 in het verkiezingsprogramma staan. Wie mij een beetje kent, weet dat ik het politieke gekrakeel tussen coalitie en oppositie verafschuw. Juist de sfeer van wantrouwen weerhoudt ons als Gemeenteraad ervan om de effectiviteit van het beleid gezamenlijk, zonder vingerwijzen, te bekijken en daar, jawel, lering uit te trekken. Dus waarom ben ik dan toch maar half blij?

Welnu, vanwege de uitwerking. De gepresenteerde versie van de raadsagenda is een bonte mengelmoes van reeds in uitvoering zijnde werkplannen en vage toekomstnoties, waarvan een deel weinig dringend lijkt.

Belangrijker bezwaar is nog dat de inbreng van de progressieve vier fracties (inclusief D66), die gezamenlijk wilden meedoen aan de raadsagenda, (nog) niet aan het stuk is toegevoegd. Met als gevolg dat prioritaire punten van die vier fracties – woningbouw, duurzaamheid, sociaal beleid, goed bestuur – ontbreken, en zij zich zonder wethouder ook onvoldoende vertegenwoordigd voelen in het College.

Ondanks deze ernstige weeffouten zal ik mij blijven inspannen voor de constructieve sfeer in de raad, waarin we nuchter de feiten laten spreken en voorstellen daarop ook beoordelen.