Hind Dekker-Abdulaziz geeft haar maidenspeech: “In plaats van klagen over het donker, steek een kaars aan.”

Vijfentwintig jaar gelden stond ik voor het eerst als vluchteling in Nederland, en ik had niet gedacht dat ik hier vandaag zou staan. Als techneut ben ik iemand die graag gelijk de inhoud wil induiken. Ik praat dus niet graag over mezelf, maar voor deze keer bij hoge uitzondering dan toch even wel.

Helemaal vanuit Irak ben ik hier heen gekomen, met als eerst opluchting dat we nu eindelijk in een land woonden waar je jezelf mag zijn, waar je mag zeggen wat je vindt, en waar je mensen kan vertrouwen.

Van thuis, Voorzitter, heb ik twee belangrijke dingen meegekregen. Allereerst het belang van onderwijs. Want vrij zijn begint met onderwijs. Daarnaast leerde ik een spreuk: “in plaats van klagen over het donker, steek een kaars aan”. Met andere woorden, als er iets niet goed is, doe er wat aan. Vanuit deze gedachte ben ik uiteindelijk ook politiek actief geworden. Want hoe kan je beter een mooiere wereld maken voor je kinderen, dan er zelf actief aan bijdragen.

Wat ik in mijn termijn als raadslid in Utrecht heb geleerd, is dat de meeste mensen deugen. Vanuit vertrouwen werken en handelen, is het beste voor iedereen. Of zoals Immanuel Kant het zo mooi schreef (vertaald uiteraard): “Handel zodat je de menselijkheid, zowel in je eigen persoon als in die van ieder ander, altijd tevens als doel, nooit alleen maar als middel gebruikt.” En zowel als mens, en als volksvertegenwoordiger en medewetgever, geef ik mijzelf dit als opdracht. En ik hoop dat ik daarin niet alleen zal staan.

De wijziging van de Wet basisregistratie personen, afgekort BRP, is in feite een wettelijke verankering van de huidige Landelijke Aanpak Adreskwaliteit. En laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Als D66 staan we niet geheel te springen om de voorgestelde aanpak in deze wet. Ondanks dat we begrip hebben voor het doel van de wet.
Namelijk het verbeteren van de adreskwaliteit bij de overheid.

Onze vragen zitten met name bij drie punten. Mijn fractie ziet allereerst risico’s in de aanpak van profilering als middel om de adreskwaliteit te verbeteren. Daarnaast heeft D66 twijfels over of de menselijke maat voldoende geborgd is, en tot slot hebben we vragen over hoe het informatierecht van burgers in deze wet tot haar recht komt.

Allereerst heb ik een aantal vragen over het gebruik van profilering als middel om de adreskwaliteit te verbeteren. Is het werken met geautomatiseerde risicoprofilering wel het proportionele middel om het doel “adres kwaliteit” te verbeteren? Het kabinet schrijft in het verslag dat 93,8% van alle adressen kloppen. Hoeveel verbetering verwacht de staatssecretaris nog met deze wet? Wanneer is zij tevreden? 100% score is niet realistisch. Er zijn namelijk altijd fouten hier en daar. Ik hoor graag van de staatssecretaris:

En dan de waarborging van de menselijke maat, en menselijke tussenkomst.

Mijn derde punt ging over het recht op informatie. Volgens de AVG heeft iedereen het recht te weten dat ze onderwerp zijn van onderzoek. Het liefst willen we als D66 dat mensen vooraf geïnformeerd worden dat er een onderzoek plaats vindt. En het liefst telefonisch of op een andere persoonlijke manier. Want een brief van een overheid naar iemand sturen in de bijstand of iets dergelijk is altijd schrikken voor de ontvanger, weet ik uit ervaring, ook al heb je niks misdaan. Maar het zit ons dwars dat mensen überhaupt niet geïnformeerd worden. Daarom heb we in ons amendement staan dat iedereen in ieder geval achteraf geïnformeerd moet worden, en op basis waarvan ze onderwerp van onderzoek zijn geweest.

En dan, Voorzitter, zijn er een aantal zaken die we graag geregeld willen hebben in deze wet: