Faissal Boulakjar wijdt zijn maidenspeech aan alle hardwerkende gastarbeiders.

Een paar weken geleden legde onze woordvoerder integratie Salima Belhaj een boek op mijn bureau. Met de titel ‘een halve eeuw in Nederland’. Verhalen over de eerste generatie gastarbeiders. Het boek deed me aan mijn eigen vader denken, die in 1966 als jonge man, alleen, vanuit de Marokkaanse Rif naar Nederland kwam.

En ik moest denken aan al die jongemannen die hun familie, kinderen en geschiedenis achter lieten voor een beter bestaan in Europa. Vandaag wil ik hen, al die hardwerkende gastarbeiders, vanaf deze plek eren door mijn maidenspeech aan hen te wijden.

Mijn vader vond zijn nieuwe thuis in Breda waar hij aan de slag ging bij chipsfabriek Nibb-it. Met een aantal neven en vrienden huurde hij een pension. Hiermee begon zijn nieuwe leven in Nederland. Hard werken, niet zeuren en wees tevreden met de kansen die je krijgt. Dat was hun instelling.

Elke zomer ging hij terug naar zijn vrouw in Marokko. Niet toevallig dat daardoor mijn broers en zussen in April jarig zijn. Maar na 17 jaar alleen zijn in Nederland, begon de eenzaamheid zijn tol te eisen. De gezinshereniging verliep stroef omdat er geen uitzicht was op een geschikte huurwoning. Met hulp van zijn huisarts die zijn eenzaamheid opmerkte vond hij uiteindelijk een gezinswoning , waar mijn ouders tot op de dag van vandaag nog wonen.

Kort na het tekenen van het huurcontract in 1982 (ik heb het vandaag meegenomen) kwam ons gezin over om aan een nieuw bestaan te beginnen in Nederland. Thuis hadden we het niet breed. Want naast het eigen gezin onderhield mijn vader ook zijn ouders en familie in Marokko.

Vader stuurde ons naar de protestants christelijke basisschool. We leerden er omgaan met verschillende culturen en elke kerst gingen we naar de kerk. Het Gloria in exelcis deo zit nog altijd in mijn hoofd.

Voorzitter, dat we een woningtekort in Nederland hebben is bekend. Veel mensen wachten op een betaalbare woning. Voor de langere termijn moeten we sneller en meer bouwen.

Tijdelijke woningen kunnen bij uitstek een oplossing zijn voor de korte termijn. Deze woningen zijn betaalbaar, snel te plaatsen en tegenwoordig ook duurzaam en geïsoleerd gebouwd. Het is goed om te zien dat de eerste resultaten van de Regeling Huisvesting Aandachtsgroepen bekend zijn. En er met 35 miljoen euro al voor bijna 9.000 extra woon- en verblijfplekken is gezorgd.

Hierover nog enkele vragen aan de minister:

Voorzitter, voordat je kan werken aan voldoende huisvesting voor statushouders, is het van belang dat er goed zicht is op de in- en uitstroom bij het COA. Het beeld is dat er vaak te laat in actie wordt gekomen als er signalen zijn dat de instroom toeneemt, maar ook als de uitstroom naar huisvesting stokt. Met als gevolg: noodopvang en steeds weer urgente verzoeken aan gemeenten.

Het probleem begint in Ter Apel en vloeit vervolgens door naar andere gemeenten. De Staatssecretaris geeft aan dat zij met het COA en de landelijke regietafel probeert het aantal opvangplekken te laten aansluiten bij de prognose, maar dat dit nog niet altijd van de grond komt.

Mijn vragen aan de staatssecretaris:

Voorzitter, als we het huisvesten van statushouders goed willen oppakken, zullen Rijk en gemeenten moeten samenwerken. Ik zie lokaal dat gemeenten hun verantwoordelijkheid willen nemen als er een beroep op hen wordt gedaan. Bijvoorbeeld in de Baronieregio in mijn eigen Brabant waar verschillende gemeenten samen zorgen voor tijdelijke woningen voor statushouders.