Maidenspeech Felix Klos

Voorzitter, dank.

Ik neem u even mee naar 7 mei 1948, het Binnenhof.
Een dag en een plek die in het leven van ons land, ons continent en mijn persoonlijk leven nog steeds doorklinkt.

Den Haag toont zich die dag in haar mooiste lentekleed.
Tussen het groen van de bomen bij de Hofvijver hangen oranje lantaarns.Drommen mensen bewegen zich naar de ingang van Ridderzaal.Ze willen een glimp opvangen van Winston Churchill.

Onder zijn leiding komt in de Ridderzaal het Congres van Europa bijeen. Een verzameling activisten voor een verenigd Europa: politici, ondernemers, vakbonds- en kerkleiders, schrijvers, en kunstenaars

In de Ridderzaal krijgt het Europese ideaal voor het eerst tanden en eenruggengraat.
In slechts drie dagen wordt een plan gesmeed dat leidt tot de allereerste vergadering van de parlementaire assemblee in Straatsburg. Dat werd de springplank voor de vorming van de eerste Europese gemeenschappen, later de Europese Unie.

Het eerste zaadje van de verwezenlijking van het Europese ideaal werd dus hier in Den Haag gelegd.
Daar ben ik als Nederlandse en Europese patriot trots op. De Europese integratie is sindsdien het fundament van stabiliteit en vrede in ons land en de motor van de Nederlandse welvaart en voorspoed. Het heeft ons generaties lang zoveel gebracht dat we het als een gegeven zijn gaan beschouwen.

Mijn eigen besef van de rijkdom die we in handen hebben,
werd als eerste gewekt door de verhalen van mijn oma Hanny,
die op hongertocht met haar ouders naar kop van Noord-Holland vanuit de lucht werd beschoten.

Door de verhalen van mijn opa Roel, die glom van trots als hij vertelde over zijn geblokte Amerikaanse houhakkersjack ‘van de Marshallhulp’.

Ik werd in 1992 geboren.
Hetgeen decennia daarvoor onmogelijk leek was toen net gebeurd.
De muur was gevallen, Duitsland herenigd.
Het was het jaar van het verdrag van Maastricht.
Europa was vredig, welvarend en snel ontwikkelend.

Ik ben van de Erasmusgeneratie; opgegroeid met de Euro, met het vrije verkeer in de Unie als rustig bezit.
Naast een trotse Nederlander ben ik een burger van de Europese Unie. Ik ben mij altijd bewust gebleven van het contrast met de ervaringen van mijn grootouders.

En ik zal er altijd trots op zijn dat onze dochter deze zomer in Brussel,
hoofdstad van de Unie, is geboren.

Toen ik voor mijn academische werk als historicus de kans kreeg de vroege inspiratie achter de Europese Unie in kaart te brengen,
ben ik de bibliotheken en archieven met mijn hoofd ingelopen.
Maar ik ben er met een vol hart weer uitgewandeld.
Ik had mijn roeping gevonden.
Ik wilde er niet langer alleen iets over weten,
ik wilde er iets aan doen.

Daarom is het voor mij zo bijzonder hier voor het eerst het woord te mogen voeren over onze Nederlandse inzet in Europa.
Nederland stond aan de wieg van de Europese eenwording.
Moedige mannen en vrouwen uit hele verschillende politieke families in dit huis hebben steeds weer een steentje gelegd in het Europese bouwwerk.
Hoe mooi is het dat wij samen in die traditie mogen werken, en hoe eervol om daar vandaag voor het eerst een klein onderdeel van te zijn.

De taak die voor ons ligt is niet mals.
In het nieuwe tijdperk van machtspolitiek is Europa nog te verdeeld en te traag om onze waarden effectief en robuust genoeg te verdedigen.
We laten ons chanteren op het terrein van internationale handel uit angstvoor represailles op het gebied van veiligheid.
We kijken machteloos toe terwijl baby’s in Gaza sterven van de kou.
We laten vreemde mogendheden de kaart van ons eigen continent tekenen.
Als wij willen stoppen de speelbal te zijn van wereldmachten, moeten we de krachten bundelen om er zelf een te worden.
En het goede nieuws is: dat kan!

We zijn de tweede economie ter wereld, groter dan China.
Onze economie is tien keer zo groot als die van Rusland.
Europeanen geven massale publieke steun aan een sterker Europa.

Het is nu slechts nog een kwestie van politieke wil in hoofdsteden zoals Den Haag om de EU de ruimte te geven om krachtig op te treden. Met een volwassen begroting. Met eigen militaire capaciteiten. Met één stem op het wereldtoneel.

Voorzitter, President Zelenskyy heeft in dit huis bewogen woorden
gesproken.
Denkend aan mijn dochtertje werd ik aangegrepen door het beeld dat hij schetste van ouders die iedere nacht hun kinderen in schuilkelders te slapen moeten leggen,
hopend dat de luchtafweer ze zal kunnen behoeden voor de dood.
Het zal velen van u net zo zijn vergaan.
Zijn woorden wegen zo zwaar, omdat zij gedekt zijn door de bittere ervaring het slachtoffer te zijn van een redeloze agressieoorlog en van alle andere denkbare misdaden tegen menselijkheid.
Een lot dat ook ons land nog in mensenheugenis heeft getroffen,
en dat we alleen te boven zijn gekomen met hulp van landen die bereid waren voor ons de zwaarste offers te brengen.

De agressie-oorlog in Oekraïne is de ultieme test voor Europa.
Als Europese lidstaten hebben we de keuze om los van elkaar weg te zinken in irrelevantie, of om ons samen besluitvaardig op te richten.
D66 wil daarom dat de minister-president in de Europese Raad alles doet dat binnen zijn niet geringe mogelijkheden ligt om tot een akkoord te komen over een herstellening voor Oekraïne.

• Dat hij zich tot het uiterste zal in spannen voor de opheffing van de
veto’s die ons verlammen.
• Dat hij al het mogelijke zal doen voor een duurzame vrede die de
soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne herstelt en
waarborgt,
• En dat hij net als Finse president uitspreekt, dat door Rusland met
oorlogslust verkregen land nooit door Nederland zal worden erkent.
Graag een reactie van de premier daarop.

Nederland heeft op cruciale momenten bewezen een essentiële bijdrage te kunnen leveren aan de Europese eenwording, vrede en veiligheid. Dat was zo op die meidag in 1948, toen een moedige oorlogsleider Den Haag bezocht, met een oproep de krachten van ons prachtige Europese continent te bundelen en vastberaden te staan voor onze vrijheid, voor onze democratie.

Vandaag is weer zo een dag.

Dankuwel.