Er is meer hoop dan wanhoop

Amstelveen is van oudsher een plek waar mensen over het algemeen optimistisch zijn. Het glas is hier vaker halfvol dan halfleeg. Maar de laatste tijd merk ik een verandering.
Bij steeds meer Amstelveners lijkt dat optimisme te verschuiven naar onzekerheid en wantrouwen.

En dat begrijp ik. Want het is voor veel mensen moeilijk om zonder somberheid terug te kijken op de afgelopen periode.
Kijk bijvoorbeeld naar de uitzichtloosheid in Gaza, waar het menselijke leed onbeschrijflijk groot is en veilige havens niet meer bestaan.

Zelfs als er een staakt-het-vuren komt, blijft de vraag: hoe verder tussen Israël en de Palestijnen? Wie durft daar nog optimistisch over te zijn? Of kijk naar Oekraïne, waar de strijd om vrijheid en veiligheid nog altijd voortduurt, niet alleen voor Oekraïne, maar voor heel Europa.

Dichter bij huis zien we dat een partij met ongrondwettelijke ideeën een grote verkiezingsoverwinning boekt – een partij die een grote groep Nederlanders niet als gelijkwaardig beschouwt. Tegelijk zijn lhbti’ers steeds onveiliger in ons land en neemt het vertrouwen in de politiek verder af.

Terwijl de zorgen van mensen groeien, wint een politiek van angst en verdeeldheid steeds meer terrein. Populisten weten feilloos in te spelen op de onzekerheden van mensen en halen daar electoraal voordeel uit.
Hun boodschap? Simpel: we worden bedreigd, omsingeld en overweldigd. En de schuld ligt bij “de ander” – meestal de vluchteling.

Dit politieke spel is helaas niet nieuw, maar wel gevaarlijk. Het speelt in op emoties en kortetermijndenken, maar lost geen enkel probleem op. Terwijl de populisten electoraal scoren, blijven de problemen die mensen dagelijks raken – zoals onzekerheid over hun woning, inkomen of toekomst – onopgelost.
Ondertussen brokkelt het vertrouwen in de politiek – en daarmee in onze democratie – verder af.

Er is maar één manier om uit deze vicieuze cirkel van angst en wantrouwen te breken: kiezen voor een boodschap van hoop. Want alleen een politiek van hoop biedt perspectief en vertrouwen.

Denk aan Martin Luther King en zijn beroemde “I have a dream”-toespraak. King was geen naïeve dromer, maar een realist die problemen onderkende en keihard vocht tegen racisme, ongelijke kansen en armoede.
Zijn droom kwam niet voort uit blind optimisme, maar uit de overtuiging dat er geen andere weg vooruit was. Hoop was voor hem – zoals dat ook voor mij is – een noodzaak, niet een luxe.

Wij hebben in deze tijd ook zo’n politiek van hoop nodig. Want hoop geeft mensen een constructief doel om voor te strijden en herstelt het vertrouwen in onszelf en in elkaar. Het is een politiek die niet alleen de problemen erkent, maar die tegelijkertijd laat zien hoe we ze concreet kunnen oplossen.

Een politiek die de samenleving met een positief verhaal op sleeptouw neemt en mensen het vertrouwen teruggeeft dat vooruitgang mogelijk is. Dat we samen sterker staan, en dat de problemen van vandaag niet onoverkomelijk zijn als we samenwerken.

In Amstelveen zie ik elke dag de kracht van hoop in actie. Op onze scholen waar docenten alles op alles zetten om onze jeugd de beste kansen te geven. Bij inwoners die initiatieven organiseren om verbinding en ontmoeting te stimuleren, zoals het straatfeest in Waardhuizen vorige week.
En bij onze fantastische ondernemers die zich inzetten voor de leefbaarheid van onze stad. Door niet alleen te investeren in hun bedrijf, maar ook in de gemeenschap om hen heen.

Ik kan jullie één ding beloven. En dat is dat ik in Amstelveen keihard mijn best blijf doen om te bouwen aan een stad waarin hoop het wint van angst. Waar we vertrouwen hebben in elkaar en in de toekomst.

Ik ben ervan overtuigd dat dit de enige weg vooruit is. Want uiteindelijk is er meer hoop dan wanhoop. En valt er veel meer te winnen dan te verliezen.
En als er iets is dat ik weet van Amstelveners, dan is het dat hun glas vaker halfvol is dan halfleeg. Aan de Slag!