Wintercolumn #1 – Rolf Koning – december 2022

“Heb je het hun zelf wel eens gevraagd?”

“….uhh, nee eigenlijk niet”.

Dit gesprek had ik een tijdje terug met een goede vriend.
Het resulteerde uiteindelijk in zijn scheiding. Pijnlijk, maar wel onvermijdelijk.

Waar het hier om ging was het al jaren slepende gedonder binnen het huwelijk van mijn vriend. Diverse lijmpogingen, goedbedoelde maar vaak negatief uitpakkende bemoeienis van vrienden en familie, en huwelijkscoaches ten spijt, ging zijn relatie steeds verder downhill.

Het tot een definitieve breuk laten komen durfde hij echter niet. Er waren namelijk ook puberende kinderen binnen het gezin. En mijn vriend kon het vooral ‘voor hen’ niet over zijn hart verkrijgen om te scheiden. Dit zei hij mij elke keer als ik dacht dat hun ruzies zodanig waren geëscaleerd dat er geen andere uitweg meer was.

Tot het moment dat ik dus aan hem vroeg of hij het er wel eens met de kinderen zelf over had gehad, en het hun ‘gewoon’ had gevraagd. Niet alleen voor mijn vriend en ook zijn vrouw, maar ook voor hun kinderen leek me de ontstane situatie niet gezond.

Het jarenlange proces van geschreeuw moest inmiddels bijna wel zijn sporen achter hebben gelaten. En dus leek het mij niet raar dat hij het eens een keer juist ook hun zelf zou vragen wat ze van een scheiding zouden vinden. Uiteraard wel ook met de uitleg wat de consequenties zouden zijn; een onzekere tijd op de kortere termijn, en veel ‘anders’ daarna, maar dus hopelijk wel ook een betere toekomst op de langere termijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriend en zijn vrouw zijn het gesprek aangegaan met hun kinderen, en ondanks de tranen en de schok, bleken zij eigenlijk vooral opgelucht dat hun ouders hen eindelijk naar hun mening vroegen. En dat ze dus konden zeggen wat al het geruzie met hen had gedaan.
En ook hoezeer zij net als hun ouders snakten naar rust. Een rust zonder ruzies. Een rust zonder de al veel te lang durende onzekerheid.
Ondanks hun voor een groot deel van de buitenwereld ogenschijnlijk gelukkige leventje voelden zij al veel te lang dat er een risico was dat hun ouders uit elkaar zouden gaan, en hing dat risico al heel lang als het zwaard van Damocles boven hun hoofden.

De hele situatie rondom mijn vriend zijn huwelijk en vooral ook het betrekken van zijn kinderen bij de beslissing over wel of niet scheiden heeft mij aan het denken gezet. Waarom betrekken we kinderen eigenlijk sowieso niet veel meer bij allerlei zaken waar ze prima iets van mogen en kunnen vinden?

Vanaf de zomervakantie ben ik extra goed gaan luisteren naar de meningen en ideeën van mijn kinderen over wat er allemaal in de wereld speelt op dit moment. Dat is immers nogal wat. En ook is het vrijwel allemaal erg complex.
Wat zijn nou precies de oorzaken van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne? En de energiecrisis, en ga zo maar door. En wat zijn de consequenties van dat alles? En hoe moeten en kunnen we hier nou eigenlijk mee omgaan? Als individu maar ook als collectief.

Wat mij blij verraste is dat mijn dochter van 16 en zoon van 13 eigenlijk een veel duidelijker mening hadden dan ik dacht, en zich ook prima bewust bleken van de diverse scenario’s en de mogelijke korte én de langetermijnconsequenties.
Maar wat ik mij vervolgens ook realiseerde is dat zij in dit alles totaal geen stem hebben. Geen enkele stem. Niet over de energiecrisis, niet over de oorlog in Oekraïne, niet over de inflatie, niet over corona….nergens over. En dat terwijl zij uiteindelijk meer geraakt zullen worden door de beslissingen die wij daar nu over nemen dan het gros van ons, de wel-stemgerechtigden.

Al die grote issues zullen tot beslissingen op korte termijn leiden met enorme consequenties, en vooral ook op de langere termijn. Zeg maar op de toekomst van onze kinderen. En vaak minder op die van mij, als persoon die tegen de tijd dat de consequenties van die beslissingen zich openbaren, al lang ‘het gras van de onderkant aan het bekijken is’.

Ik zou dan ook een lans willen breken voor het geven van stemrecht aan kinderen!
Maar vanaf welke leeftijd dan zie ik u denken. Laten we eens beginnen bij 16 zoals onlangs nog bepaald is in Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld. Maar misschien moet er überhaupt geen algemene leeftijdsgrens meer gelden, maar kunnen kinderen eerder nog dan 16 stemgerechtigd worden op basis van het succesvol afleggen van een vrijwillig stem-examen. Daarmee zouden we immers ook nog eens veel meer recht doen aan het verschil in ontwikkeling van ieder individueel kind.

In Amstelveen hebben we met Lode gelukkig al een super Kinderburgermeester, samen met een zeer capabele Kinderraad. Maar laten we kijken hoe we onze Amstelveense kinderen nog meer kunnen gaan betrekken bij de beslissingen die we hier nemen, en ook kijken hoe we hun straks een echte stem kunnen geven, als formeel stemgerechtigde!

Dus… heb jij het hun al gevraagd? Zij zijn het waard en ze kunnen het. Probeer het eens!