Wanneer is het genoeg?

Maar er waren ook zorgen. Over de huizenprijzen, de bereikbaarheid en opvallend vaak over wat iemand “het extremisme in de politiek” noemde. Voor de een ging dat over de harde toon en het polariseren van alles en iedereen.

Voor een ander had dit een persoonlijkere betekenis, met verwijzing naar het actuele integratiedebat: “Mijn ouders hebben 45 jaar keihard gewerkt en Nederland mee opgebouwd. Ikzelf heb een hbo-diploma, jarenlang in de zorg gewerkt, en nu run ik een bedrijf waarmee ik dagelijks honderden ouderen help. Maar toch ben ik, vanwege mijn achtergrond, een ‘integratieprobleem’. Wanneer hoor ik er eindelijk bij? En waarom moet ik steeds opnieuw bewijzen dat ik Nederlander ben?”

Deze vragen haalden me even uit de vrolijke stemming. Want eerlijk gezegd stel ik mezelf die vragen ook steeds vaker. Wanneer is het genoeg? En hoewel ik me als geboren en getogen Nederlander misschien niet altijd direct aangesproken voel, wórd ik dat wel.

Ik sta dubbel in deze discussie. Als het om mij persoonlijk gaat, gun ik niemand de eer om mij in een hokje te stoppen of mijn plek in mijn land te definiëren. Ab-so-luut niet.

Maar aan de andere kant kan ik niet accepteren hoe polarisatie steeds normaler wordt. Hoe hele groepen Nederlanders systematisch worden weggezet als probleem. En hoe “integratie” – ooit als liberaal concept bedoeld om iedereen mee te laten doen – in 2024 is verworden tot een stok waarmee populisten politiek scoren. Om tegenstellingen te vergroten, wantrouwen te zaaien en zichzelf op te werpen als redder in nood.

De feiten vertellen echter een ander verhaal. De integratie in ons land gaat vooruit. Misschien niet overal even snel en niet in elke groep evenveel, maar vooruitgang is er. Van een integratiecrisis kunnen we volgens de feiten zeker niet spreken.

Wat ons wél in een crisis kan storten, is een politiek klimaat dat feiten negeert en mensen tegen elkaar opzet. Want integratie gaat niet alleen over wat mensen met een migratieachtergrond moeten doen om mee te doen.
Het gaat net zo goed over hoe wij als samenleving ruimte voor elkaar maken. Over hoe we zorgen dat kinderen niet worden ondergeadviseerd, puur op basis van afkomst. Over keihard ingrijpen bij discriminatie op de arbeidsmarkt.

En over het stoppen met het meten van wie er wel of niet “Nederlander genoeg” is op basis van achternaam, religie of culturele verschillen. Integratie vraagt iets van ons allemaal. Het vraagt dat we leren omgaan met verschillen en accepteren dat mensen anders zijn.

In Amstelveen werk ik hier samen met mijn fractie hard aan. Wij willen dat Amstelveen een stad blijft waar ruimte is voor iedereen – of je nu in Bovenkerk woont, Groenelaan of Westwijk.
En of je achternaam nu Cohen, Singh of Benali is. Hier is niemand meer of minder vanwege afkomst, religie of achtergrond. In Amstelveen ben je in de eerste plaats Amstelvener.

En wat er landelijk ook gebeurt, wat mij betreft geven wij in Amstelveen geen uitvoering aan beleid dat discrimineert, uitsluit of groepen tegen elkaar opzet. Zolang D66 politiek mandaat heeft in het stadsbestuur, blijft Amstelveen een stad waar vrijheid en verbinding hand in hand gaan.

Dus beste Amstelveners, geef jezelf én de ander de ruimte. Laat je niet meeslepen door populistisch gepraat. En als je je, net als de mensen op de markt, stoort aan het politieke klimaat, neem die les dan mee in je stemgedrag.
In 2026 zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. Partijen die zeggen te staan voor vrijheid en goed bestuur, laten nu zien wie ze echt zijn. Vergeet dat niet in het stemhokje.

Voor nu wens ik jullie fantastische feestdagen en een heel mooi 2025! Hopelijk tot snel!