Vooruit met lef

Tijdens een eerder gesprek met Democraat gaf Marlou aan nog aan te twijfelen. Twijfel of ze het lijsttrekkerschap wel nog een keer wilde oppakken. Toch heeft ze besloten om ‘ja’ te zeggen. “We weten al jaren dat er wat moet gebeuren op thema’s als natuur, stikstof, klimaat en kansenongelijkheid. En toch werd het niet gedaan. Er is geen tijd meer voor twijfel, we moeten nu handelen. Dat geldt voor Limburg en dat geldt ook voor mij. Als mijn neefjes en nichtjes, die volgende generatie Limburgers, straks ook 31 zijn en mij vragen “En Marlou, wat deed jij dan toen?”, dan wil ik een goed antwoord hebben. Deze verkiezingen gaan voor mij om dat antwoord.”

De eerdere twijfel over het lijsttrekkerschap zat er vooral in, dat de afgelopen vier jaar erg pittig waren. “Drie weken nadat ik fractievoorzitter werd, besloten Provinciale Staten tot een enquête over een gronddeal. Vervolgens ontstond een grote vertrouwenscrisis waarin uiteindelijk het voltallige College en onze gouverneur opstapten. Dat was pittig en heeft me nachtrust gekost. Maar uiteindelijk was dat ook een reden om het wél te doen. Juist in zo’n verhard politiek klimaat zijn mensen nodig die niet alleen het probleem of de fout van de ander willen benoemen, maar die werken aan de oplossing. Die verantwoordelijkheid voel ik sterk. En al krijg ik nog zo’n bak ellende over mij heen via social media, ik wil niet daar niet voor weglopen. Want dit is wel mijn stukje Nederland, deze provincie. Ik ben vastbesloten daar het meeste en het mooiste van te maken.”

“Limburg is altijd al een hele actieve provincie geweest, met veel investeringen en betrokkenheid bij grote projecten. De komende jaren hebben we minder geld te besteden. Hierdoor wordt er nu te veel geaarzeld. Zaken worden snel weggewuifd naar het Rijk of de gemeente, terwijl het voor de Limburgers toch echt allemaal maar één overheid is. Ik vind dat de provincie zich moet buigen over de grote vraagstukken. De verduurzaming van Chemelot, toekomstperspectief voor boeren én gezonde natuur, opvang van vluchtelingen en de woningnood.

Als we nu niet die verantwoordelijkheid pakken voor de grote problemen van onze tijd, kun je de provincie net zo goed opheffen. Er wordt al snel gezegd dat er ergens geen geld voor is, maar dit gaat om keuzes maken. Niet die 80 miljoen in een vliegveld steken, bijvoorbeeld. Wel volle bak lopen voor de Einstein Telescoop in Limburg. Limburg moet lef tonen, ergens voor gaan en ergens voor staan.” Een doorn in het oog voor Jenneskens is de gedachte dat de provincie zich moet beperken tot haar kerntaken. “We hebben het in de politiek zo vaak alleen over de begroting, maar dat is niet het enige kapitaal waar we op moeten passen. We moeten ook investeren in onze natuur, in onze cultuur, het sociale weefsel van verenigingen dat mensen bindt. Het stoort me dat dat vaak wordt weggezet als een luxe terwijl dat zó wezenlijk is. We weten dat investeringen in cultuur bijdragen aan een sterk vestigingsklimaat, we weten dat sport en natuur bijdragen aan de volksgezondheid en we zijn de minst gezonde provincie van Nederland. Dan moet je als provincie júist investeren, Limburgers samenbrengen, je rol pakken en actie ondernemen. Mijn Limburg durft, heeft lef en ambitie. We willen iets? Dan gaan we ervoor!”

“Ik wil zoveel mogelijk van onze plannen waarmaken, dus dat betekent besturen. De afgelopen jaren was het bestuur in Limburg extraparlementair. Dit zorgde ervoor dat het bestuur wat meer op afstand stond van de politiek. Het politieke debat vond daadwerkelijk plaats in de Statenzaal. Dat was soms diffuus en onvoorspelbaar en niet optimaal maar dat is een dichtgetimmerde coalitie waarin alles vaststaat en niemand zijn standpunten nog herkent ook niet. Iets meer democratie en dualisme vond ik best fijn. Uiteindelijk wil ik onze idealen en ideeën duidelijk en herkenbaar maar vooral ook werkelijkheid maken. Ik ga voor welke vorm dan ook die daar het beste bij past.”

Over het algemeen stemt Limburg vrij rechts en conservatief. Daarnaast zijn de aankomende verkiezingen niet ’s lands meest populaire verkiezingen. Dit creëert dan ook de vraag hoe Marlou Jenneskens wil gaan zorgen voor een succes in Limburg. In de kleinere gemeentes had D66 met de gemeenteraadsverkiezingen succes, hoe gaat D66 Limburg ervoor zorgen dat dit ook bij Provinciale Staten gebeurt? Marlou: “Dat begint bij een sterke vereniging, een sterk D66 op ieder niveau. En daar hebben we de afgelopen jaren snoeihard aan gewerkt. Onze basis is nu sterker dan vier jaar geleden. We hebben een goede lijst, met kandidaten uit heel Limburg. Er zijn met mij veel fanatieke D66’ers die campagne willen voeren, die van ’s ochtends tot ’s avonds op straat willen staan om mensen aan te spreken, om persoonlijke gesprekken te voeren. Hen vragen om ook hun netwerk te gebruiken en hun omgeving te overtuigen om ten eerste, te gaan stemmen en, ten tweede, om op D66 te gaan stemmen. Want het begint uiteindelijk bij mij en die D66’ers, die samen anderen overtuigen van de urgentie van nu handelen en dus D66 stemmen. Van een verhaal tegen polarisatie, luisteren en begrip en het politieke midden, maar ook idealen en zuinig zijn op al dat Limburgs kapitaal. Ik wil 16 maart echt niet wakker worden in een provincie waar extreemrechtse partijen samen opnieuw de grootste zijn geworden, dus ik ga ervoor, vóór Limburg.”

“Het is een beetje ironisch om te zeggen in zo’n interview waarin ik dus al een half uur zit te praten maar ik geloof heilig in een politiek van luisteren. Ook als buiten een vlag op de kop hangt, heb ik aan de keukentafel soms prima gesprekken over wat er nodig is. Het gaat er niet altijd om dat je de ander kan overtuigen, het is ook belangrijk om een gedeeld beeld te krijgen en vanuit daar verder te werken. Dit geldt voor gesprekken met Limburgers maar ook tijdens de coalitievorming. De afgelopen vier jaar heb ik, juist vanuit een relatief kleine fractie, geleerd om te zoeken naar andermans drijfveren, om te ontdekken wat er achter iemands ideeën schuilgaat. Willen verbinden is een cliché, maar wel keihard nodig in zo’n versplinterd politiek landschap. Natuurlijk ga ik duidelijk maken waar D66 voor staat, maar niet door alleen te wijzen op waar de ander fout zit. Ik wil het vertrouwen van de Limburger in de politiek terugwinnen. Laten zien dat we ondanks onze verschillen, ook gedeelde waarden hebben en het beste met onze provincie voor. Dat houdt voor mij vooral in geen al te groot ego hebben, over die eigen schaduw heenstappen en op zoek gaan naar dat wat we delen. Ik heb oprecht vertrouwen in de Limburger: wij kunnen dingen, zeker samen: laten we dat doen.”

“Polarisatie kan ik niet in mijn eentje oplossen. Wat ik wel kan, is mijn eigen verhaal blijven vertellen en laten zien dat leiderschap niet altijd een man in een blauw pak is. De politiek verhardt en is lelijk soms, maar ik kies ervoor om daar niet aan mee te doen. Door eerlijk te zijn, kwetsbaar en mijn eigen geluid te laten horen. Ik wil laten zien dat je jezelf kan zijn, dat je jezelf mág zijn. Dat je op je sneakers naar een vergadering kan, of in je paillettentop kan debatteren. Want als je iemand ziet in de politiek waarmee je je kan identificeren, geloof je eerder dat het ook iets voor jou is. En democratie is uiteindelijk representatie. Met onze lijst laten wij dit ook zien, door 50/50 man-vrouw, verschillende achtergronden en veel verjonging. Hij is nog niet perfect, maar het is een start. Ik hoop met deze lijst en deze mensen te laten zien dat het anders kan en mag. Dat Limburg meer is dan conservatieve mannen in pak. Of boze mensen die niet willen. Het potentieel voor D66 in Limburg is groter dan we denken, het is nu aan ons om dat te laten zien. Mijn allermooiste provincie van Nederland verdient dat.”