Het andere verhaal over asielzoekers

Waar gaat het vandaag over? Een communicatie en participatieplan. Over de komst van een AZC in Didam voor maximaal 250 asielzoekers. Maar in de beeldvorming en op social media lezen we nog steeds dat mensen denken dat wij praten over de komst van een AZC ja of nee. Daar gaat het hier niet over. Wij willen als D66 nogmaals het volgende benadrukken:
D66 staat volledig achter het besluit van het college om conform de wettelijke afspraken vanuit Den Haag en conform de afspraken in de regio Achterhoek te zorgen voor voldoende opvangplekken. De Spreidingswet is nog steeds geldig. En ook al zou die wet er niet zijn, dan nog steeds pleiten wij voor goede opvang. Vluchtelingen hebben recht op een menswaardige opvang en moeten zo snel als mogelijk meedoen in onze maatschappij. Niet voor niks heette ons verkiezingsprogramma: “in Montferland laten we iedereen vrij, maar niemand vallen”.

Daarom waren we blij met de toezegging vorige week van de burgemeester dat de opvang van asielzoekers in Didam ook bedoeld is voor vluchtelingen die recht hebben op een verblijfsvergunning in Nederland en dan ook gekoppeld worden aan deze regio. Zodat ze vanaf dag 1 kunnen integreren.

En daar zijn prachtige voorbeelden van.

Deze zomer sprak ik Fadi, hij woont met zijn familie in Braamt. Ik ontmoete hem bij de taalles in Didam. Fadi is 22 jaar oud en hij is sinds februari dit jaar in Nederland. Gevlucht vanuit Syrië.  In Syrië studeerde hij medicijnen, maar hij moest door de oorlog de studie afbreken en vluchten. Geheel vrijwillig sloot hij zich direct aan bij de taallessen, die Welcom aanbiedt, want hij wilde graag de taal snel leren. En pas na de zomer startte zijn opleiding op de HAN. En hij wilde graag nuttige dingen doen. Dus hij ging als vrijwilliger aan de slag in een kledingfabriek in Doetinchem. Hij vertelde dat hij ook van koken hield, dus enkele weken later appte ik hem of hij tijd had om mij te helpen bij het huiskamerrestaurant in Stokkum. Maar hij kon niet, want hij was al druk met andere vrijwilligerswerk. Hij is actief bij de scouting in Zeddam. En hij is ook gaan kijken bij de Harmonie van Braamt om te kijken of hij daar muziek kan maken.
En nu is hij druk Nederlands aan het leren, een opleiding op de HAN, want Fadi heeft maar 1 doel: zo snel mogelijk de Nederlandse taal onder de knie krijgen, zodat hij de studie Medicijnen hier in Nederland kan afmaken. En dan zijn kennis hier in de praktijk brengen.

Als ik dit soort verhalen hoor, in onze eigen gemeente maakt mij dat trots, dat wij onze verantwoordelijkheden nemen om de mensen op te vangen die het nodig hebben.
En ik begrijp ook echt de zorgen. Mensen die naar Nederland komen, uit veilige landen, daar is geen plaats voor. Laten we alsjeblieft niet alle mensen, die naar Nederland komen, over één kam scheren. En de zorgen dat de kinderen van Montferlandse ouders geen huis kunnen vinden op dit moment, zie ik ook, maar staat los van de opvang van asielzoekers. En de veiligheid? Daar spelen we allemaal zelf een rol in. Nog erger vind ik het dat er politieke partijen zijn die het gevoel ophitsen om er zelf van te profiteren. Kijk naar wat er een paar weken geleden gebeurde bij de rellen in Amsterdam. Is dit het naoberschap waar we voor staan als Montferlandse gemeenschap?

Zaterdag 9 november jl stond er een column in Trouw met als titel “ In mijn duisterste buien meen ik dat we een oorlog in Nederland prima kunnen gebruiken”
In mijn duisterste buien meen ik dat we een oorlog in Nederland prima kunnen gebruiken. Dat we het verdienen om zélf een keer bommen op onze kop te krijgen, onze geliefden aan stukken gereten te zien worden. Dat niemand komt helpen. Dat we vluchten, maar dat niemand van onze buren ons wil opvangen. Dat we verder trekken en dat we, verteerd door trauma’s, ons melden in een asielzoekerscentrum heel ver weg. En dat ze ons daar lachend wegjagen.

Terug naar de stuk wat voorligt. D66 staat achter dit stuk. Neem de mensen van Didam goed mee in het verhaal. En betrek de omgeving bij de integratie van de asielzoekers in onze gemeenschap. De insprekers van het taalcafé hebben laten zien wat er allemaal mogelijk is.

Laten we niemand uitsluiten, maar juist bruggen bouwen. Luisteren naar elkaar. Dus ook naar de onderliggende gevoelens van enkele insprekers, Over het tekort aan woningen voor hun kinderen, hun gevoel van onveiligheid dan wel hun bestaanszekerheid. En erkennen dat de kracht van het samenleven in Montferland juist ligt in verschillen.