“Doorbreek de bubbel!” – Maidenspeech Andrew van Esch

Dank voorzitter,
 
Het is een eer dat ik mijn maidenspeech mag houden op dit onderwerp. Want misschien klinkt “kadernota subsidiebeleid” niet heel erg sexy, het is wel veelzeggend. Dit beleid laat zien hoe we het geld van de gemeenschap verdelen onder instellingen, onder organisaties, over de stad.
 
Sta me toe om dit poëtisch te zeggen: de kadernota subsidiebeleid is één van de vele manieren waarop we een brug slaan tussen de raad en de stad.

Voorzitter,
Hoewel dit mijn maidenspeech is, kennen de meesten van u mij ondertussen wel. Het bouwen van bruggen, dat is waarom ik de politiek in ben gegaan. Het zit een beetje in me, maar het is ook iets wat ik heb geleerd op mijn werk.
 
Want in mijn werk heb ik heel veel vluchtelingen uit oorlogsgebieden leren kennen. En van hen heb ik geleerd: Bruggenbouwers bereiken meer dan bommenwerpers.

Voorzitter,
Ik ben heel erg trots dat ik dit eervolle ambt mag vervullen.
Ik voel de verantwoordelijkheid om voor mijn stad mijn kennis, ervaring en passie in te zetten. En ik ben ervan overtuigd dat dat voor iedereen in dit gremium ook zo geldt.
 
Maar toch…
 
Toch zie ik dat niet terug als ik kijk naar hoe we hier met elkaar omgaan.
 
Daar waar wij verbaasd zijn over de lage opkomstcijfers in Den Haag, doen we ook weinig ons best om de lokale politiek enig aanzien te geven.

Voorzitter,
u zei zelf bij de eerste vergadering van de nieuwe raad dat we elkaar een beetje heel moeten laten. En helaas moet ik constateren dat dit niet altijd gebeurt. Het is belangrijker om te twitteren met nare opmerkingen dan te werken aan een toenadering. En dat stemt verdrietig, want zo komen we er niet, in deze stad.
 
De stad wordt niet geholpen door elkaar voor rotte vis uit te maken,
door andere democratisch gekozen volksvertegenwoordigers neer te zetten als het probleem,
of door de raad te gebruiken als een clubje waar we onze favoriete complottheorieën over elkaar kunnen bespreken.
 
Als we met elkaar hier deze stad verder willen helpen dan gaat dat door hoor en wederhoor.
Dan gaat dat door redelijk naar elkaar te zijn.
Dan gaat dat door te luisteren naar argumenten
Dan gaat dat door samen te zoeken naar een oplossing. 

En ik weet ook dat het soms hopeloos lijkt om het gesprek aan te gaan met iemand die met u van mening verschilt. Maar bedenk u dan één ding: dat is letterlijk uw taak als volksvertegenwoordiger! In een wereld waarin mensen steeds meer in bubbels leven hebben wij het voorrecht om in een raad te zitten met mensen die fundamenteel van mening met ons verschillen.
 
Grijp die kans! Ga het gesprek aan! Blijf niet in uw bubbel, maar doorbreek het! Want in de isolatie van ons eigen gelijk sterft de medemenselijkheid.

Voorzitter,
Ik zit tijdens de raadsvergadering altijd naast collega Van Meijeren. Het is vanaf het eerste moment van onze kennismaking duidelijk: we zijn het er over eens, dat we het over heel veel, niet eens zijn. We kiezen ervoor om in gesprek te gaan. Niet omdat we het met elkaar eens zijn, maar omdat ik weet dat mijn collega alleen maar verder van mij af zal komen staan als ik hem niet spreek.
 
Zal ik hem ooit overtuigen? Ik weet het niet… maar ik ben zoals altijd optimistisch.
 
En laat ik daar mee afsluiten, voorzitter. Laat ik optimistisch zijn omdat ik weet dat er in deze raad ook heel veel bruggenbouwers zijn. En ik roep dan ook alle bruggenbouwers op om samen te komen. Want we willen allemaal het zelfde, zorgen dat deze stad beter, mooier en ook liever wordt.

Dus collega’s, als u straks hier weer staat om het woord te voeren, kijkt dan om u heen. De camera’s draaien, de microfoons staan open, de journalisten typen wat af en het publiek kijkt met gefronste wenkbrauwen naar wat we doen.
 
Op dat moment hoop ik dat u zich herinnert:
 
bruggenbouwers bereiken meer dan bommenwerpers.
 
Dank u, voorzitter