Afscheidsspeech Reinier van Dantzig

Voorzitter,

Ja, de afscheidsspeech. Op moeilijke momenten als ik moe was en klaar met de politiek, meestal de eerste paar dagen van het zomerreces, componeerde ik in mijn hoofd wel eens wat eerste zinnen om mij ter herinneren dat er leven is naast de politiek. 

Maar toen ik ging zitten om mijn gedachten op papier te zetten bleek het moeilijker dan ik dacht.

Opeens kwam er geen leuke grap bij mij op, over de jarenlange hegemonie van de sociaaldemocratie of de mannenbroeders van de VVD. Geen kwinkslag over het constante verschil van mening binnen de fusiepartijen, of een gebbetje over het stemvolume van Von Gerhardt. 

De lach was heel even weg. Want de stad besturen is de droombaan geweest, waarvan ik vroeger nooit wist dat ik hem ambieerde. 

Maar in mijn ruim acht jaar raadslid en bijna drie jaar wethouder, is elke dag mijn stelling bevestigd dat Amsterdam de mooiste en fijnste plek ter wereld is. 

Jammer dat het in Nederland ligt, heb ik sinds het nieuwe kabinet wel eens gedacht…
Maar verder, een perfecte plek; met inwoners die bijdehand zijn, direct en fel. En bijzonder lief en betrokken. 

Ik wil al die Amsterdammers die mij in mijn tijd in de Stopera hebben geholpen enorm bedanken. 

En zeker die Amsterdammers die de afgelopen weken de moeite hebben genomen mij een aardig bericht te sturen vol medeleven en complimenten.

Want ik realiseer me ook dat de aanleiding waarom ik hier vandaag sta, ronduit verdrietig is. Toen ik de diagnose MS kreeg wist ik niet wat mij te wachten stond en aangezien ik van nature altijd denk ‘komt wel goed’ heb ik de impact die het op mij heeft volstrekt onderschat. 

Het is een rotziekte en de vermoeidheid die erbij hoort zorgt dat ik mijn lichaam opnieuw moet leren kennen. 

Voor mij is de realiteit nu dat ik mij moet richten op het beter maken van mijzelf in plaats van het beter maken van mijn geliefde Amsterdam.

Ik heb erom gejankt, maar ik heb er ook wel weer vrede mee, je moet klaverjassen met de kaarten die je gedeeld zijn in het leven dus ik neem vandaag met opgeheven hoofd afscheid van mijn jaren in de politiek. 

En in die jaren hebben we met elkaar enorm veel bereikt. Hoewel het enorm aantrekkelijk is nu een lijst van successen op te sommen, wil ik graag stilstaan bij het succes dat ik het meest na aan het hart draag: we hebben stedelijke vernieuwing als sociaal instrument weer op de kaart gezet, geheel in stijl met één van mijn illustere voorgangers Jan Schaefer.

Niet lullen maar woningen bouwen, niet ouwehoeren maar investeren. En dus hebben we tientallen – zo niet honderden – miljoenen geïnvesteerd in Nieuw-West en Zuidoost. 

Met als persoonlijk grootste overwinning het aanpakken van de Wildemanbuurt. 

Ik weet nog goed dat ik de eerste keer dat ik mij echt goed in de Wildeman ging verdiepen en na een lange wandeling door de buurt dacht, ja ik snap het wel dat de mensen hier nagenoeg niet stemmen. De huizen zijn slecht, de straat is een bende, de speeltuin afgeragd. 

Alles straalde uit dat de gemeente Amsterdam dit stukje en dus de mensen die daar wonen vergeten was, alsof het ons niet interesseerde. Terwijl ik weet dat het niet waar is. 

En dat het ons, met de bewoners, met actiegroep Wildeman, met de ambtenaren en de corporatie gelukt is dit stukje Amsterdam aan te pakken zal altijd mijn grootste succes zijn.

En er is nog zoveel meer om trots op te zijn. Amsterdammers die na jaren gedoe een oplossing konden vinden met de gemeente, het steunen van urban sporters, het belangrijk maken van nachtcultuur, Amsterdam en de Amsterdammers door Corona sleuren en nog legio dingen die het waard zijn om te benoemen. Maar er staat belangrijk werk op de agenda dus de show moet weer door.

Voordat ik afrond wil ik een aantal mensen persoonlijk bedanken die speciaal voor mij waren in dit politieke avontuur.

Allereerst de ambtenaren, want dit was wel mijn grootste ontdekking. Als ondernemer kom je toch binnen met het idee dat de ambtenarij een hindermacht is, en hoewel lang niet alles soepel ging ben ik diep onder de indruk geraakt van jullie bevlogenheid, harde werken en totale passie voor de stad. Bedankt. 

De bodes en de chaffeurs, die altijd klaar staan om te helpen en te steunen maar ook om mee te ouwehoeren over Ajax of het weer. Jullie zijn te gek en ik mis jullie.

Alle bewoners van de bestuursvleugel, voor de roddels bij de koffie en voor de peptalks als het tegen zat.

Mijn commissie RO voor het levend houden van het 40-40-20-debat, maar vooral voor al die mooie inhoudelijke woensdagmiddagen.

Zita voor het samen proberen de wooncrisis te bestrijden en de vriendschap die dat heeft opgeleverd. 

Touria, Sofyan, Hester voor de nacht, de sport en de centjes maar vooral de fijne samenwerking.

De burgemeester, Femke, voor het opnemen van de telefoon als alle Amsterdammers slapen en het waken over onze stad.

Marjolein voor de uitgestoken hand zodat onze partijen weer vrienden konden worden, het politieke bekvechten en het er altijd samen uitkomen.

Rutger voor een politieke bromance die gebaseerd was op vertrouwen, elkaar nooit naaien, foute grappen en rode wijn.

Melanie en Alexander voor hun liefde en steun. 

Mijn team voor de samenwerking, de heerlijke maandagochtenden, het lachen, de harde politieke grappen en alle toffe dingen die we samen hebben gedaan.

Veerle voor het politieke handwerk en de slapeloze nachten als het erop aankwam. Maar vooral voor je vrolijkheid en vriendschap, samen waren we niet chagrijnig te krijgen hoe weinig slaap we dat weekend ook gehad hadden.

Elise, voor het terugbrengen van de gezelligheid in de vereniging, de arm om mij heen als het nodig was en het samen Corona doorstaan als horecaondernemers.

Rob voor het dragen van mijn tas, de duizenden adviezen, het ritje naar Twello, het wekelijkse overleg bij de Thai, de ontelbare blokjes Stopera en voor het zijn van een fantastische vriend.

Mijn D66-familie voor de kans de politiek in te gaan en de hechte band die we altijd met elkaar hebben.

En natuurlijk mijn gezin: Charissa Mozes Hannie Reinier Nirvana Ciske Doris Mila

Ik weet dat het lang niet altijd makkelijk was, maar jullie waren altijd trots en een grote steun.

En er zijn nog nog heel veel mensen meer waar ik nu niet aan toe kom, weet dat ik je altijd in mijn hart zal draag.

Ik sluit af, maar niet voor dat ik de gemeenteraad bedankt heb voor de samenwerking maar ook de kans neem de Raad nog 1x goed in de ogen te kijk. 

De afgelopen tijd excelleerde u in het spelen van kleine Pietertjes Omtzigt, met gezeurneus over de precieze verzendtijd van de brieven door het college.
 
U bent groter dan dat, u bent het hoogste orgaan van de mooiste stad ter wereld. Kom met ideeën, houd het college scherp, laat de passie zien die je had toen je je kandideerde maar stop met die nutteloze procedure politiek.

Er staat namelijk enorm veel op het spel de komende jaren.

Amsterdam is een droom, een idee, een gedachte. Een plek waar iedereen gelijk is, waar je welkom bent als je meedoet, waar we allemaal vrij mogen zijn en waar wij ons niet uit elkaar laten spelen. 

Hoe hard die blonde xenofoob met een peroxide probleem uit Venlo ook lelijke dingen blijft schreeuwen over onze mensen. 

Hou die gedachte vast het komende jaar als de verschillen weer worden uitgemeten. Want uiteindelijk is er maar 1 Amsterdam en daar zullen we samen het beste van moeten maken.

Bedankt, ik ga jullie missen!