Ongelijke kansen; ook bij Participatie

Een supermarkt of buitenzwembad is voor de één prettig om dichtbij te hebben, voor de ander betekent het (parkeer) overlast. Appartementen in de buurt betekent voor de één dat een fijn groen veld verdwijnt, voor de ander is het een kans op een woning. Andere voorzieningen heeft liever niemand echt dichtbij huis.

Het is aan raadsleden zich goed te laten informeren, belangen af te wegen en vervolgens te beslissen. Als D66 kijken we op de plek zelf, gaan in gesprek met omwonenden en vragen de informatie die we nodig hebben. Soms zijn we het eens met omwonenden die bezwaren uiten. Het kleine veldje bij De Binderij tussen spoor en bedrijven vinden wij, ondanks het grote woningtekort, geen goede plek voor tijdelijke woningen. Daar steken we dan een stokje voor. Soms beslissen we anders dan (een groep) omwonenden zouden willen, zoals bij de verhuizing van een opvang voor mensen met een verslaving. Dan krijgen we de vraag waarom. Er zijn immers zoveel, duidelijke, luide bezwaren?

Ten eerste houden we er rekening mee dat een (grote) groep mensen niet van zich laat horen; vaak de mensen die geen of weinig bezwaren hebben. Maar nog belangrijker: er is een groot verschil tussen hoe bewoners bezwaren kunnen verwoorden, zich kunnen organiseren en laten ondersteunen.

Dat verschil komt voort uit een ongelijkheid in kansen die helaas ook bij participatie speelt. In de ene wijk is men veel beter in staat van zich te laten horen dan in de andere wijk. Bij een keuze tussen meerdere locaties kan het dus zijn dat we voor één locatie nauwelijks bezwaren horen en voor de andere vele. Deze ongelijkheid mag en kan, zeker voor D66, een beslissing nooit beïnvloeden. Daarom stemt D66 soms, ondanks luide bezwaren, anders dan deze bewoners zouden willen. We luisteren ook naar degenen die stil zijn.