Raadhuis Hilversum op de Werelderfgoedlijst?

Nog dagelijks duiken in grote aantallen fotograferende toeristen uit binnen- en buitenland op in en rond het Raadhuis. Maar voor wie in Hilversum woont en werkt, is het Raadhuis in het straatbeeld zó normaal dat het bijzondere ervan snel wordt vergeten. Net zoals Amsterdammers hun grachtenpanden als een alledaags gegeven opvatten. Een valkuil, want mogelijk is ons unieke Raadhuis, de creatie van stadsarchitect Dudok uit 1931, dat als zodanig nog volop in gebruik is, wél Hilversums belangrijkste monument! En daarom zou een nominatie voor het Raadhuis logisch zijn.. Het ‘grote gele gebouw’ als kloppend hart van de democratie, waar burgers komen inspreken en waar politieke discussies plaatsvinden over het beleid van en voor onze gemeente.  Ook de plek van liefdesgeluk waar zo veel partners elkaar het ja-woord gaven en geven.

Vaak wordt een gebouw aangemerkt als ‘icoon’, meestal ten onrechte. Voor dit gebouw maak ik graag een uitzondering. Waarom? Omdat dit gebouw architectonisch een schakel vormt tussen traditionalisme en modernisme. Het combineert geraffineerd het meer traditionele expressionisme van Berlage met het modernisme van Frank Lloyd Wright. Zo ontstond in de jaren ’30 van de vorige eeuw een kubistisch-expressionistischbouwwerk, met een voor die tijd nieuwe, zakelijke, functionele uitstraling. Dusdanig uitgevoerd dat je het met recht één groot kunstwerk, een zogenaamd ‘Gesamtkunstwerk’, kunt noemen. Als je er oog voor hebt, sta je je haast automatisch te vergapen aan de verhoudingen, kleurstelling, materiaalkeuze en verlichting. Zowel buiten als binnen. Tip: bij een bezoek aan het Dudok Architectuur Centrum in het Raadhuis-souterrain kun je ook terecht voor een deskundige rondleiding door het gebouw.

Juist door de verbinding van traditie en modernisme genieten Dudok en zijn meesterwerk het Raadhuis bij vakgenoten en architectuurcritici al internationaal aanzien, met name in Japan, Engeland en Amerika. Het American Institute of Architects lauwerde hem in 1955 met een gouden medaille. Het Japans blad ‘Global Architecture’ publiceerde in 1981 een special over het raadhuis om zo stil te staan bij het 50-jarige bestaan van het gebouw. Het zou toch geweldig zijn als in 2031, wanneer het  Raadhuis z’n 100^steverjaardag viert, het iconische gebouw op de werelderfgoedlijst prijkt? Maar om nu te snel te hoog van de 42 meter hoge Raadhuistoren te blazen, is het verstandig om eerst de kansen te verkennen voor dit schitterende gebouw om op de vermaarde Werelderfgoedlijst te komen. Volgens het ministerie van Cultuur betekent een plaats op die lijst een internationaal teken van waardering voor het monument. Dat is precies wat dit gebouw verdient.

D66 hoopt dat het College deze uitdaging zal oppakken.