Gemeente: maak gebruik van de kracht van kleine kernen!

Zes jaar geleden verhuisde ik van Haarlem naar Nigtevecht. De omvang van ons gezin was in zestien maanden tijd verdubbeld, dus we zochten ruimte en een fijne omgeving voor onze twee zoontjes om op te groeien. Funda leidde ons naar Nigtevecht, waar we ons droomhuis vonden. Hoewel ik in een dorp ben opgegroeid, vond ik het na twintig jaar in steden te hebben gewoond best spannend om weer in een dorp te gaan wonen. Inmiddels voel ik me echt Nigtevechter en zou ik niet meer terug willen. Waarom? Omdat het cliché klopt: in een dorp ken je elkaar en zie je echt naar elkaar om. Je kinderen kunnen er veilig buitenspelen en als ouders hou je elkaars kinderen ook een beetje in de gaten. Het is de kracht van kleine kernen. Een kracht die er ook voor zorgt dat inwoners in de meeste gevallen heel goed zelf weten wat belangrijk is voor hun dorp en dat ook heel goed zelf kunnen organiseren. Als muziekliefhebber organiseerde ik de afgelopen jaren met succes lokale jamsessies en muziekworkshops voor basisschoolleerlingen. En ook de jaarlijkse Oranjeweek, het tweejaarlijkse muziekfestival en de cabaretvoorstellingen in de gymzaal zijn voorbeelden van waar een klein dorp groot in kan zijn. Stuk voor stuk initiatieven die van de inwoners zelf komen, een lange historie kennen en zorgen voor sociale cohesie en een leefbaar dorp. Het is belangrijk dat de gemeente begrijpt wat er in een kern leeft en daar in de uitvoering van beleid rekening mee houdt. In veel gevallen is het algemene beleid niet helemaal passend voor de situatie in een bepaald dorp. Maatwerk is dan vereist. En dat werkt twee kanten op: dorpen moeten de gemeente op tijd betrekken en de gemeente moet zorgen dat ze zich op de hoogte stelt van wat er in een dorp leeft.

Neem nu bijvoorbeeld ons dorpskrantje Sleutel2000, waarvan ik nu bijna vijf jaar in de redactie zit. Een groep enthousiaste en betrokken Nigtevechters stelt eens in de twee maanden een afwisselend en informatief krantje samen dat echt enorm goed gelezen wordt in het dorp. Met ook een eigen Facebook- en Twitterkanaal mag je wel zeggen dat Sleutel2000 het belangrijkste informatiekanaal is voor Nigtevechters. Het krantje is ontstaan zonder tussenkomst van de gemeente, gewoon als initiatief van inwoners zelf. Het bedruipt zichzelf met lokale sponsors.
Toen tijdens de coronacrisis het aantal sponsoren wat terugliep, konden we een beroep doen op de gemeente voor een eenmalige, welkome bijdrage. Inmiddels is het sponsoraantal weer op niveau en ondersteuning niet meer nodig, maar het zetje van de gemeente kwam op het juiste moment.
Ander voorbeeld is onze nieuwe dorpswinkel Centerrr, die eind vorig jaar openging. De winkel werkt met mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Deze mensen krijgen in de winkel begeleiding bij terugkeer in het arbeidsproces en de gemeente geeft daar een vergoeding voor. Toen de vorige eigenaar van de winkel met pensioen ging, zag het er lang naar uit dat hij geen opvolger kon vinden en de laatste winkel in het dorp zou verdwijnen. Omdat de meeste mensen in het dorp hun dagelijkse boodschappen bij de grote supermarkten in Weesp doen, leek er commercieel geen ruimte meer voor de winkel. Maar toen Centerrr zich meldde, mobiliseerde het dorp zich om ervoor te zorgen dat de gemeente de nodige re-integratietrajecten zou afnemen om de sociale supermarktketen over de streep te trekken. Na een aanvankelijke weigering om met Centerrr samen te werken, kwam de gemeente na een stevige lobby uit het dorp toch tot het inzicht dat het afnemen van re-integratietrajecten bij Centerrr een duidelijke win-win-situatie opleverde. Het dorp Nigtevecht dat zijn enige winkel behoudt en inwoners met afstand tot de arbeidsmarkt die vlak in de buurt werkervaring op kunnen doen. Het is de gemeente in de rol zoals ik hem graag zie: als partner van de inwoners die constructief meedenkt en ondersteunt.

Het gaat echter helaas ook nog te vaak mis. Zoals bij de patstelling die ontstond tussen het gemeentebestuur en de voetbalverenigingen over de vergoeding van de kosten voor vervanging en onderhoud van de velden. Ook bij onze Nigtevechtse voetbalvereniging D.O.B., waar mijn jongste zoon voetbalt, was de woede en het wantrouwen groot. Inmiddels heeft er een geslaagde bemiddeling plaatsgevonden en is er zicht op een deal, maar het is triest dat het zover heeft moeten komen. Het plan ging over alle sportverenigingen, maar hield te weinig rekening met de lokale situatie in dorpen, waar de voetbalclubs al sinds mensenheugenis een belangrijke maatschappelijke rol spelen. Voor een kleine club kost het vervangen van een voetbalveld net zoveel geld als voor een grote, alleen zijn de financiële gevolgen voor kleine clubs veel groter. Het bedrag moet door veel minder leden opgehoest worden en de contributie zou omhoog schieten. En zeker in kleine wat meer afgelegen kernen is samenwerken met andere clubs een stuk lastiger. Maatwerk is dan vereist.
Ook bij het vaststellen van het bestemmingsplan Garsten-Noord in Nigtevecht werden omwonenden simpelweg niet gehoord. Het resultaat: cynisme en wantrouwen en omwonenden die raadsleden mobiliseren om op het allerlaatste moment nog zaken te repareren via amendementen. Fatsoenlijke participatie had die onrust kunnen voorkomen. Daarom vindt D66 Stichtse Vecht dat de gemeente burgerparticipatie serieuzer moet nemen en beter moet organiseren. Dat begint met op tijd luisteren naar inwoners voor je voor hen impactvolle besluiten neemt. Iedereen altijd tevreden houden kan niet, maar draagvlak creëren kan wel. Het kost misschien wat meer tijd en moeite, maar levert op de lange termijn veel meer op.

Daarom: stem op 14, 15 of 16 maart in Stichtse Vecht op lijst 12, D66!