2022 was voor mij het jaar van moed om hoop te hebben. Een jaar waarin ik hoopte op een verkiezingsoverwinning voor D66 in de gemeente Groningen en een persoonlijk vervolg aan een fantastische periode als raadslid namens onze partij. Ondanks dat wij niet meedoen aan het college, zie ik hele moedige raadsleden die vanuit de oppositie ons sociaal-liberale geluid laten horen. Beste Jim, Andrea, Mirjam, Maria, Tom, Vincent en Bregje, ik ben trots op jullie en kijk uit naar nog meer samenwerking voor het komende jaar.
2022 was voor mij het jaar van moed om hoop te hebben. Het jaar waarin Fleur de moed had om na zoveel succesvolle bestuursjaren te stoppen als onze gedeputeerde. Wat mij deed twijfelen of ik mijn vinger zou opsteken. En dankzij lieve en bemoedigende woorden van Isa, Koosje en Fleur, op het allerlaatste moment genoeg moed verzameld om mij te kandideren als jullie lijstrekker. Samen met Peter hoopten wij allebei op voldoende steun om deze rol namens jullie te mogen vervullen. We hebben aan jullie allemaal kunnen laten zien waarom wij met volle overtuiging voor D66 en Groningen kiezen. En zoals het bij eerlijke verkiezingen gaat, kan er maar 1 partij winnen. Ik weet hoe het is om te verliezen en ik wil Peter bedanken voor zijn moed. Zijn moed om vanuit dezelfde overtuiging samen met mij en de fractie door te gaan. Als onze fractievoorzitter in de Provinciale Staten en echte dossiervreter, ben je van ongekende waarde voor onze partij!
2022 was voor mij het jaar van moed om hoop te hebben. Het jaar waarin ik begon als programmamanager Nationaal Programma Groningen op het Hogeland. Ik had de moed verzameld om na jaren van governance, sport, bewegen en gezondheid afscheid te nemen van Wagner & Company en de Hanzehogeschool. Ik hoopte na jaren onderwijs op een nieuwe carrière in het publieke domein. Om mij in te zetten voor toekomstgerichte programma’s die Groningen vooruit helpen. Dat deze zo kort zou duren, had ik niet bedacht. Mijn contract werd niet verlengd, omdat de gemeente mijn rol als lijsttrekker niet verenigbaar vond met mijn functie. Voor het eerst werd ik geconfronteerd met een instituut dat een beslissing nam wat grote gevolgen zou hebben voor mijn persoonlijke toekomst. Ik was in verwarring, verontwaardigd en bezorgd. Het voelde alsof er iets van mij afgepakt werd. Dat mij iets werd aangedaan en ik er zelf geen enkele regie op had. Wat nu? Ik besloot om nog beter te luisteren en vragen te stellen aan de mensen die dit besluit hadden genomen. Om te proberen beter te begrijpen wat de ander ziet. Om vanuit dat begrip weer verder te gaan. Naar een andere wereld van het publieke domein, de wereld van ons drinkwater.
2022 was voor mij het jaar van moed om hoop te hebben. Het jaar waarin ik voor het eerst tegenover een rechter zat. Waarin ik mijn hoop op een gelijkwaardige uitkomst in de handen van de rechtstaat had gelegd. Om mij, mijn ex vrouw en met name mijn kinderen, te bevrijden van de gijzeling waarin wij onszelf gevangen hielden. Het was het meest spannende moment wat ik dat jaar had meegemaakt. En de weken die volgden waren niet ‘minder’. Gevoelens van angst en onzekerheid voor wat komen gaat. Het voelde heel gek om op deze manier weer institutionele afhankelijkheid te ervaren. De uitspraak was anders dan gehoopt. Hoewel ik rationeel kan begrijpen waarom mijn leven met mijn kinderen er nu zo uitziet, voel ik mij soms nog steeds niet begrepen. Ik kan gelukkig erg genieten van mijn leven samen met Sarah, Boris en de kinderen. En ik houd moed dat dit nieuwe leven ons allemaal nieuwe hoop geeft voor de toekomst.
Democraten,
Wij zijn hier niet alleen gekomen om stil te staan bij het verleden, maar vooral om vooruit te kijken naar de toekomst. In maart zijn de verkiezingen voor de Provinciale Staten van Groningen en niet veel later kiezen zij de leden van de Eerste Kamer. Verkiezingen die gaan over de vraag wat voor Groningen we willen zijn. Zijn we een open of gesloten Groninger samenleving? Komen we op voor het belang van een enkeling of voor het algemeen belang? Zijn we een Groningen dat inclusief of exclusief is? Waarin we elkaar vertrouwen of wantrouwen?
Er woedt een storm in ons land. Volgens Sjoerd Beugelsdijk, auteur van het boek De Verdeelde Nederlanden, een perfecte storm die een klein land dreigt te splijten. Ik zie partijen die zonder schroom inhakken op ons democratisch fundament. Op onze rechtstaat, op onze wetenschap en onze zwaar bevochten vrijheden. Partijen die zijn opgericht vanuit een enkel belang om te behouden wat alleen voor hen belangrijk is. Die feiten ontkennen en daarmee elk debat ondermijnen. Die inspelen op gevoelens van onzekerheid. Die twijfel zaaien over elke toekomstgerichte oplossing. Die gif blijven spuiten in het kwetsbare institutionele vertrouwen van onze samenleving. We zien omgekeerde vlaggen langs de A7, geluiden van inwoners die het heft in eigen wilden nemen in Zoutkamp en daarmee een groeiende verdeeldheid in Groningse dorpen en gemeenschappen. Dit is een voedingsbodem voor nog meer institutioneel wantrouwen.
En dit wantrouwen is niet geheel onterecht. De politiek en de overheid moeten ook zichzelf in de spiegel aankijken. Vergeten mensen en vergeten stemmen zijn overal in Nederland, maar je hoeft niet ver te zoeken als je onze provincie inrijdt. Groningers zijn verwaarloosd door een overheid die vaak blind of onverschillig lijkt ten opzichte van hun behoeften. Groningers lijken politiek verweesd en er rust een grote verantwoordelijkheid op onze schouders om hen er weer bij te betrekken.
Kijk om je heen. Wij zijn een vereniging van mensen die kiezen voor een open samenleving. Een samenleving die ruimte biedt, ook als je andere ideeën of overtuigingen hebt. Wij zijn een vereniging van mensen die altijd handelen in het algemeen belang, ook als dat betekent dat er moeilijke keuzes gemaakt moeten worden. Wij zijn een vereniging van mensen die inclusief denkt en handelt vanuit vertrouwen. Want vertrouwen is de lijm die ons bij elkaar houdt. Vertrouwen zorgt ervoor dat de democratie functioneert, dat mensen bereid zijn bij te dragen aan het collectief, dat de economie draait en dat de overheid en haar ambtenaren objectief en onafhankelijk hun werk doen.
Kijk om je heen. Wij zijn én vertegenwoordigen het gematigde midden. Aan de flanken wordt geroepen, wij luisteren en stellen vragen. Wij zwemmen niet tegen de stroom in of laten ons willoos meevoeren. Nee, wij surfen op de golven van de vooruitgang!
Kijk om je heen. Onze vrijheid, welvaart, veiligheid en democratie staan onder druk. Van buitenaf en van binnenuit. We hebben kandidaten die de moed hebben om echte keuzes te durven maken. De tijd van pappen en nathouden ligt achter ons. Willen we een vervuilende bio-industrie of betaalbare woningen bouwen? Willen we stilstand of vooruitgang? Groningen verdient het eerlijke verhaal. Ook al is dat moeilijk en doet dat nu pijn. Wij willen een politiek die meer bezig is met wat er op het spel staat dan met het spel. Hier voor jullie staan moedige en hoopvolle kandidaten met een rechte rug en een wille vast as stoal!
Surf mee! Surf samen met ons mee op de golven van de vooruitgang! Sta niet stil, maar loop samen met ons vooruit over de Groninger straten. Sluit je aan bij Jim in de stad, bij Jellie in Winsum, bij Klaas in Stadskanaal, Yannick in Harkstede, bij Rogier in Leek, bij Henriëtte in Winschoten en Hanneke in Veendam.
Wees nieuwsgierig. Luister vanuit empathie naar de verhalen van alle Groningers. Stel open vragen. Toon compassie voor hen die een andere mening hebben.
Surf mee! Surf samen met ons mee op de golven van de vooruitgang!Geef het gematigde midden een stem! Want alleen samen kunnen we deze verkiezingen voor alle Groningers winnen!
Ik sluit af met de wijze woorden van de Dijk;
“Maar kijk om je heen,
Wij zijn er ook nog
Wij zijn met de meesten
Met mensen die snappen hoe je als vriend
Door de verschillen heen over de grenzen
Elkaar recht in de ogen kunt zien”
Nieuwjaarsspeech Sander Claassen