Vlaardingen 2035
Bijdrage
Tom Vleeschhouwer
Het is 2035: Je wordt wakker in een appartement in de Rivierzone. Zacht ochtendlicht valt door de ramen van driedubbel glas. Je staat op uit bed en je voeten raken de grond. Die is warm. De warmte komt niet van gas, maar van een warmtenet dat op restwarmte uit de haven werkt.
Je dochter fietst naar school. De school is nieuw. Een integraal kindcentrum, gebouwd met ruimte, groen en aandacht. Hier groeien kinderen op in een omgeving die gezond is. Niet alleen qua lucht, maar ook qua kansen. Ze krijgen extra begeleiding als dat nodig is.
Op de fiets rijd je richting het centrum. Je ziet jongeren uit Lentiz Campus District U oversteken. Hier combineren ze les met stages en praktijk. Hun schoolgebouw is energieneutraal, hun sporthal wordt gedeeld met de buurt. Het sportpark verderop is open, schoon, uitnodigend. Ouderen doen daar aan yoga. Kinderen voetballen. De nieuwe wijk sluit aan op oude structuren. Nergens meer verloren ruimte, overal verbinding.
De weg naar het centrum is groen. De route voert door een gebied dat ooit versteend en stil was. Nu zie je bomen, bankjes en straatkunst. Horeca zit vol. Kleine evenementen, straatoptredens, buurtmarkten: het leeft. Waar vroeger plannen waren, staan nu mensen. Dankzij keuzes van jaren geleden, die ruimte gaven aan bewoners, ondernemers en initiatiefnemers.
’s Middags wandel je met je moeder door het groen van de Holy. Ze woont daar nog zelfstandig, dankzij goede voorzieningen en hulp dichtbij. De buitenruimte is aangepast: vergevingsgezind – met zitplekken, toegankelijkheid, veiligheid. De stadsboerderij is opgeknapt, het beheer versterkt. Kinderen voeren dieren, vrijwilligers serveren koffie. Hier ontmoet je de stad.
Voorzitter, het is 2035. Vlaardingen heeft zijn stad opnieuw ingericht. Niet door grote beloften, maar door doelgerichte keuzes. Een binnenstad die weer klopt. Een wijk als de Westwijk, ooit symbool van achterstand, is nu een plek van vooruitgang. Scholen die zijn vernieuwd, niet gerenoveerd om te bezuinigen, maar gebouwd voor de toekomst. Een stad die ruimte gaf aan groen, onderwijs, wonen en werken. Die inzet op gelijkheid, bereikbaarheid en veiligheid. Die koos om te bouwen.
Twintig jaar geleden leefde de stad met tekorten, tekorten aan geld, aan vertrouwen, aan lef. Maar we toonden ambitie en deden wat nodig was.
Want laten we eerlijk zijn: een mooie, gezonde stad ontstaat niet vanzelf. Een toekomst als deze komt niet uit een boze tweet, of van de zijlijn van een raadszaal. Dit is het resultaat van keuzes durven maken. Van plannen steunen, ook als ze niet perfect zijn. Van verantwoordelijkheid nemen, juist als het ingewikkeld wordt.
Er zijn partijen die mee durven bouwen – met voorstellen, met inzet, met compromis. En er zijn partijen die blijven staan, roepen dat alles anders moet, maar zelden laten zien hoe dan precies. Die wachten tot het misgaat, en dan zeggen: zie je wel. Maar je bouwt geen stad met gelijk krijgen. Je bouwt een stad met samenwerking. Met meedoen.
Wat mij betreft blijven we de komende jaren bouwen. Aan een gezonde stad. Aan scholen. Aan woningen. Aan vertrouwen.
