Klaas,
Het is 11 februari, Arie en ik zijn enthousiast posters aan het plakken voor de Provinciale Staten verkiezingen en vlak voordat we klaar zijn komt er een mailtje van je binnen waarbij ik de volgende tekst kan zien zonder de mail te openen: “Lieve partijgenoten, In een ruk de pleister eraf.”
Ik weet direct de inhoud en dat slaat in als een bom. Dit, ondanks dat ik onderbewust al wist dat er ergens deze periode deze mail zou komen. We hadden immers al voor de verkiezingen van 2021 gesproken over het feit dat je je niet verkiesbaar wilde stellen omdat je werk te veel tijd vroeg om ook nog goed je rol als raadslid te kunnen vervullen.
Na goede gesprekken over een kleinere portefeuille en een lagere plaats op de kieslijst besloot je toch om weer beschikbaar te zijn.
Dat onze D66 leden zoveel vertrouwen in je hadden en je toch weer omhoog stemden op de kieslijst maakte dat je uiteindelijk toch weer als raadslid verkozen werd en vol energie en scherpte aan de slag ging. Wel merkte ik al snel dat je de focus zoals je deze in de vorige raadsperiode had niet altijd meer kon opbrengen. Je nieuwe functie bij de VU slokte daadwerkelijk zoveel tijd op dat je niet altijd die focus op het raadswerk kon leggen zoals dat je voorheen deed. Iets dat lastig is voor iemand met de mentaliteit van “als je iets doet moet je het goed doen.”