Reisverslag ‘Geen schotten bij de Schotten’

Ergens in mijn mailbox ontving ik een uitnodiging voor een studiereis naar Schotland met een groep bestuurders uit de wereld van de zorg en welzijn. Dat is een divers begrip en dat gold ook voor deze groep. Vrouwen en mannen uit de wereld van ouderenzorg, gezondheidszorg, welzijnsorganisaties, dak- en thuislozenopvang, cliëntenorganisaties en gemeentes.
Ik krijg veel uitnodigingen en heb helaas maar één agenda, dus zo’n reis is altijd een ingewikkelde afweging. Waar ligt de prioriteit, met welke activiteit kan ik het verschil maken, waar ligt de relevantie voor Tilburg en haar inwoners? Ik heb ja gezegd.

Gaandeweg de reis dichterbij kwam, kreeg ik natuurlijk spijt. Een week weg is dramatisch voor mijn agenda. Dat betekent dat je nog veel vaker ‘nee’ moet zeggen. Inmiddels ben ik terug en zo blij dat ik ‘ja’ heb gezegd. Volledig opgeladen, geïnspireerd, geïnformeerd, geprikkeld, geëmotioneerd en nog meer gedreven, om het goede te doen voor onze inwoners. En met een enorme to-do-lijst voor wat betreft mijn eigen portefeuille.

Het onderwerp van de reis was de integratie van zorg en ondersteuning. In Schotland zijn ze daar verder mee dan in Nederland en draait de zorg echt om het welzijn van de inwoners. Dat betekent dat alles en iedereen die daar aan bijdraagt met elkaar samenwerkt. Die samenwerking is niet alleen nodig om het systeem te laten werken, maar vooral om de Schotten verder te helpen .

En dat is nodig, want de gezondheidsproblemen onder de Schotten zijn groot: veel alcohol- en drugsverslaving, veel armoede, depressies en eenzaamheid. De levensverwachting onder de bevolking is laag.

De zorg en hulp die geboden wordt, draait om de vraag hoe zorgverleners de levens van hun cliënten prettiger en gemakkelijker kunnen maken, zonder te pretenderen dat ze hun problemen kunnen oplossen. En dus zitten cliënten met bijvoorbeeld de huisarts, de ouderenverpleegkundige, de sociaal werker en vrijwilligers uit het dorp of de wijk bij elkaar. Er is geen hiërarchie en er zijn geen schotten bij de Schotten. Met elkaar zoeken ze naar manieren om de situatie te verbeteren. Daar heeft iedereen belang bij, aangezien de cliënten ook onderdeel van de gemeenschap zijn.

Misschien is dat laatste wel de belangrijkste boodschap die ik heb meegenomen. Al onze inwoners verdienen een plek in onze gemeente, ook als je verslaafd bent, of in armoede leeft. Tijdens corona hebben we ervaren hoe belangrijk het is dat je weet wie je buren zijn. Dat je wat voor elkaar doet en voor elkaar betekent. Dat moeten we niet vergeten. Sterker nog, misschien moet dat de kern van ons beleid worden: wij zijn er voor elkaar.