Naar elkaar omzien en voor elkaar zorgen is geen vraag, maar noodzaak

De arbeidsmarkt piept en kraakt. De vraag naar zorg neemt toe, maar mensen om het werk te doen zijn er steeds minder. Nederland vergrijst razendsnel. En eerlijk: dit baart me zorgen. Hoe houden we de zorg op peil? Kunnen we blijven doen wat we altijd deden?

Stilzitten is geen optie. Andere oplossingen zijn nodig. Gelukkig zie ik in Culemborg dat er veel kracht in de samenleving zit: buren die elkaar helpen, mantelzorgers die dag in dag uit klaarstaan, vrijwilligers die verenigingen draaiende houden. Dat is prachtig, maar nog niet genoeg. We kunnen dit niet alleen neerleggen bij mensen die nu al zoveel doen. Het vraagt van ons allemaal een stapje extra om slimmer en creatiever te leren samenleven.

Preventie is daarbij niet slechts een beleidswoord, maar als je het mij vraagt – dé sleutel. Als we investeren in gezond leven, bewegen en elkaar een handje helpen, kan zorg soms voorkomen of uitgesteld worden. Culemborgse ontmoetingsplekken en sportprogramma’s dragen hieraan bij. Maar alleen dat is niet voldoende.

Ook onze manier van wonen moet veranderen. Waarom zouden we woningen niet vaker splitsen of delen? Dat helpt jongeren aan een betaalbare plek en geeft ouderen gezelschap en steun. Gemengd wonen, jong naast oud, mensen met en zonder zorgvraag , versterkt de sociale basis en voorkomt dat mensen vereenzamen.

De uitdagingen zijn groot. Dit vraagt iets van ons allemaal, van jou én van mij. Durven we buiten de gebaande paden te denken? Nieuwe woonvormen te omarmen? Accepteren dat we niet altijd een beroep kunnen doen op professionele zorg en dat hier keuzes in gemaakt worden? Kunnen we werkelijk zorg voorkomen door meer naar elkaar om te zien?

Ik geloof in een sterke samenleving waarin we voor elkaar klaarstaan. Doen jullie mee? Wil je hierover van gedachten wisselen? Mail me gerust: [email protected].