Coming out day

Het hijsen van deze vlag is belangrijk.
We laten hiermee zien dat we leven in een samenleving die niet bestaat uit alleen hetero mannen en vrouwen. Maar dat men strijd moet leveren om uit de kast te komen. Want uit de kast komen voelt voor velen als een verplichting, ze voelen het als hun plicht om mede te delen dat ze niet voldoen aan de norm. Ze voelen niet de vrijheid die voor een ander zo vanzelfsprekend is. Ze voelen niet de vrijheid om te laten zien wie ze zijn.

Het hijsen van deze vlag voor het gemeentehuis is een krachtig symbool. Tegelijkertijd schept het verwachtingen. Het schept de verwachting dat we in Wijchen discriminatie niet tolereren. En dat we dit actief bestrijden. Niet alleen achteraf, maar juist vooraf door het te voorkomen. Door te laten zien dat het leven zoveel rijker en mooier is als iedereen elkaar niet alleen tolereert, maar ook accepteert.

Het leven wordt vaak vergeleken met een feestje.
Maar wanneer op een feestje iemand fysiek wordt aangevallen is dat vaak niet bevorderlijk voor de feestvreugde.
Waarom accepteren wij het dan als samenleving als iemand op psychisch vlak wordt aangevallen?
Het doet mij dan ook pijn als ik hoor dat jongetjes op de basisschool niet durven zeggen dat hun lievelingskleur roze is.
Of als mensen niet hand in hand durven te lopen omdat ze dan worden nageroepen of uitgescholden.

Dit is het achtste jaar op rij dat we in Wijchen stilstaan bij deze dag.
Er zijn in die 8 jaar zeker stappen gezet. Maar we zijn er nog lang niet.
Voor de regenbooggemeenschap is deze vlag een hart onder de riem.
Voor iedereen daarbuiten dient het als een oproep. Een oproep om zoveel mogelijk te doen zodat iedereen zichzelf vrij en geaccepteerd zal voelen.