Toespraak Ali Dekker op Dodenherdenking Werkhoven

We staan hier bij de gedenksteen voor een jonge piloot Régis Deleuze, die op deze plek bij het idyllische Beverweerd, zo vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog, neerstortte. We staan stil bij de voortijdige dood van een dappere en vastberaden jonge man, die in vreemde dienst moest gaan om zijn land te dienen, om de vrijheid van zijn land en dat van de hele westerse wereld te bevechten.

We gedenken hem en alle anderen die als militair of als verzetsstrijder hun leven waagden. Mensen, vaak jong nog, die hun ouders, broers en zussen, trots maakten, maar ook onmetelijk verdriet deden. Als moeder van twee zoons wordt het me koud om het hart als ik denk aan de angsten van moeders die hun zoons naar de oorlog zagen. Voor de moeder van Régis was dat niet anders. En dan de wroegende onzekerheid als je niets meer hoort en uiteindelijk je ergst vrees bewaarheid ziet.

Wij gedenken de gevallenen, maar ons hart gaat ook uit naar hun nabestaanden. Wij gedenken ook om te bedenken dat vrijheid niet gratis is, dat het offers vergt. Régis wist dat, voelde dat, op zijn 17^de al. Maar 77 jaar na de bevrijding leven de post-oorloggeneraties in de illusie dat oorlog niet meer van deze tijd is, of iets is wat zich ver buiten West-Europa voltrekt, in Jemen, in Afghanistan, in Syrië, maar niet bij ons. En zo kan het dat mensen gezondheidsmaatregelen als overheidsterreur gaan zien.

De inval van Rusland in Oekraïne is een wake up call. De oorlog is niet ver weg en is een reële dreiging. Het doet hopelijk iedereen beseffen dat onvrijheid onder een totalitair regime toch echt iets totaal anders is dan de beperkende maatregelen in corona tijd die de overheid voor ons eigen bestwil verplicht was te nemen. Die oorlog in Oekraïne doet ons beseffen wat er echt op het spel staat.

Daarom gedenken we. Daarom staan we hier en geven het korte leven van Régis Deleuze, ieder jaar opnieuw zin.