Opnieuw nieuwe welvaart

Lees hier het pdf van dit artikel. Door Pieter Derks Ik ben van 1984. Als je mensen van mijn generatie vraagt wat de Club van Rome is, krijg je waarschijnlijk verschillende antwoorden. De één zal AS Roma noemen, de ander zal misschien een voorkeur hebben voor Lazio. Maar één ding is zeker: er zullen er nog maar heel weinig zijn die weten dat er in 1968 al een clubje was dat waarschuwde voor uitputting van onze planeet, de gevaren van economische groei, en pleitte voor een andere invulling van welvaart. Dat er al bijna vijftig jaar wordt nagedacht over het hervormen van de wereldeconomie – en dat het daar al bijna vijftig jaar bij blijft. Dat anno 2013 hun manier van denken nog steeds als ‘de nieuwe welvaart’ wordt behandeld in een nummer van Idee. De níeuwe welvaart!? Nogal een optimistische term voor een concept dat ooit op een typemachine werd geschreven terwijl de Beatles op de radio waren. Zouden we eens met andere ideeën uit de jaren 60 moeten proberen. Het feminisme heeft sinds die tijd al drie nieuwe golven achter de rug – wie nu zijn werkende echtgenote omschrijft als ‘de nieuwe vrouw’ krijgt een klap met de deegroller, en de vraag onder welke steen hij de afgelopen decennia in godsnaam heeft geleefd. Wat is dat toch, dat we maar niet van onze gewoonte afkomen om onze welvaart in koopkracht uit te drukken? Zelfs de bankencrisis en kredietcrisis en eurocrisis, die er toch vrij duidelijk op leken te wijzen dat geld weleens het probleem zou kunnen zijn in plaats van de oplossing, hebben nauwelijks iets wezenlijks veranderd. Sterker nog: onze obsessie met centjes is er alleen nog maar erger van geworden. Sindsdien richten we ons volledig op Economisch Herstel, in de hoop dat we weer gelukkig zullen zijn als onze koopkracht en de dekkingsgraad van de pensioenen er maar weer een beetje bovenop komen. Het is iets menselijks, denk ik. We weten heus wel dat het anders moet. We komen er alleen niet toe het ook anders te dóen. Ik ken dat wel. Ik weet bijvoorbeeld dat het veel beter zou zijn om de was niet in de droger te gooien, maar op een rek te hangen. En dan ook nog meteen op te vouwen zodra het van dat rek komt. En dan netjes in de kast te leggen. Maar in de praktijk gooi ik het zootje meestal in de droger, daarna ligt het verkreukeld in een krat, waar ik het pas uit haal als ik het nodig heb, zodat ik elke ochtend op zoek naar twee bij elkaar passende sokken sta te grabbelen in een stapel kleren die ook nog eens in de weg ligt – maar ik stap er blijkbaar liever honderd keer overheen dan dat ik het één keer grondig opruim. Nou ja. Misschien is de wereld niet te vergelijken met een stapel wasgoed. Maar het gaat om het idee: gemakzucht drijft de mens. Dus wat die nieuwe welvaart betreft: die gaat er heus wel komen. Als de laatste druppel olie is verstookt, als de laatste bank gevallen is, en als het laatste stukje poolkap als een sneu hoopje ijs is aangespoeld op een zandbank bij Terschelling.   Pieter Derks is cabaretier en gastcolumnist van Idee www.pieterderks.nl   Heeft dit artikel uw interesse gewekt? Klik hier voor meer info en abonnementen. – – Dit artikel verscheen in idee nr. 5 2013: Nieuwe welvaart, en is te vinden bij het onderwerp welvaart.