Mijn idee: De Gouden Burcht

Lees hier het pdf van dit artikel. Er waren eens … 12 kastelen waarvan de families met elkaar ruilhandel dreven. Ieder kasteel maakte unieke producten, waar bij de buren veel vraag naar was. Alhoewel de 12 families allen een eigen dialect spraken, slaagde men er toch in op een eenvoudige manier onderling te communiceren, want waar een gedeelde wil is, is een weg. De 12 kastelen waren heel verschillend gebouwd, sommige waren van steen, andere van hout, leem of bamboe. Het onderhoud van de kastelen was een belangrijke zaak, want een kasteel moet veilig zijn anders komt de productie in gevaar. In het grootste kasteel woonde een alchemist die ontdekte hoe je goud kunt maken en hij vertelde dit op een dag aan kasteelheer Ruben. Toen de raad van de 12 kasteelheren de volgende keer bijeenkwam deed Ruben – die de belangrijkste kasteelheer was - een revolutionair voorstel: om de wederzijds profijtelijke productie en ruilhandel voor altijd veilig te stellen, deden de 12 er goed aan één gouden kasteel te bouwen dat voortaan onderdak zou gaan bieden aan de families van de 12 kasteelheren. Elke familie kreeg zijn eigen donjon, kanteel, behuizing, binnenplaats en ophaalbrug en elke familie moest zijn eigen deel van het kasteel onderhouden. Dit laatste was erg belangrijk, slecht onderhoud zou de veiligheid van de hele burcht ondermijnen, als de zwakke schakel in een keten. De kasteelheren spraken met elkaar plechtig af dat allen het onderhoud tot in de puntjes zouden verzorgen. De formule om goud te maken werd verspreid en zo gezegd, zo gedaan, er werd in drie jaar een prachtige gouden kasteel gebouwd. De families betrokken allemaal hun eigen deel en een tijd van ongekende voorspoed brak aan. De ruilhandel floreerde en het onderlinge burenbezoek nam een grote vlucht. Er was geen noemenswaardig taalprobleem, want er ontwikkelde zich tussen de 12 families als vanzelf een gulle breedspraak. Ieder jaar kwam de raad bijeen om de successen te delen. Alhoewel de 12 jaarlijks verslag deden van het gedane onderhoud, verslapte de aandacht hiervoor enigszins in de euforische stemming die zich van allen had meester gemaakt. De jaarlijkse raad werd steevast met een groot feest afgesloten. Dit ging zo een aantal jaren goed, totdat het gerucht ontstond dat Jorgos bij zijn onderhoud stiekem zand in het goud had verwerkt. Maar Jorgos ontkende verontwaardigd en met veel drama. De raad besloot desalniettemin dat er toezicht op het onderhoud moest komen. Het volgende jaar kwamen twee problemen aan het licht. Niet alleen had het toezicht toch bewijs gevonden voor het zandmengen bij Jorgos, ook constateerde het dat Paolo zijn goud aanlengde met een mengsel van kiezels en leem. De volgende raad was dan ook een stuk minder gezellig dan gebruikelijk. Wantrouwen stak de kop op en ondanks het feit dat er plechtige beloftes over het onderhoud werden gedaan, gingen de kasteelheren ditmaal in een ruzieachtige sfeer uit elkaar. Het feest werd dit jaar overgeslagen. Korte tijd later verspreidde razendsnel het gerucht dat bij de donjon van Giuseppe plotsklaps een aantal goudstaven naar beneden waren gevallen. En bij Jorgos was een nieuwe zandvoorraad gevonden. Er werd een spoedraad bijeengeroepen. Na een fel debat nam de raad ondanks tegensputteren van Giuseppe en Paolo een ingrijpend besluit: Jorgos werd uit het gouden verbond gezet. Onder direct toezicht van de raad werd een gouden verstevigingsring tegen de binnenmuur van Jorgos aangebouwd. De boodschap: wees goudeerlijk. Gijs van Loef is wethouder, adviseur en publicist   Heeft dit artikel uw interesse gewekt? Klik hier voor meer info en abonnementen. -- Dit artikel verscheen in idee nr. 4 2011: De Gouden Kooi en is te vinden bij het onderwerp internationaal.