Een beetje gênant

Het groeiende beroep op het netwerk bij de ondersteuning van hulpbehoevenden leidt soms tot verontwaardiging bij burgers. Maar raadslid Wieke Paulusma voelt zich hier wat ongemakkelijk bij. Want de buurvrouw helpen met de boodschappen, dat kunnen we toch allemaal? Door Wieke Paulusma "MIJN MOEDER HEEFT al drie weken geen hulp gehad; moeten wij dit nou zelf oplossen?” In januari van dit jaar kwam naar voren dat een grote groep ouderen in Groningen geen huishoudelijke ondersteuning had gekregen, terwijl zij daar wel op hadden gerekend. De organisatie die hiervoor was gecontracteerd, kon niet langer aan de vraag voldoen en er ontstond onrust. Veel onrust. “Hoe kan de overheid deze kwetsbare mensen zo laten zitten?”, was de collectieve vraag. Lokale en landelijke politiek roerden zich en het vingerwijzen was begonnen. Parallel aan deze gebeurtenis gaat de oproep vanuit de overheid om meer een beroep te doen op onze ‘eigen kracht’ vanuit het netwerk. Een spannende tegenstelling, want hier wringt het toch een beetje. In een samenleving die lang heeft gedraaid op principes van overname gaan niet veel mensen op zoek naar eigen kracht. Zij kiezen liever voor een comfortabele oplossing: als het niet meer gaat dan wordt er toch voor mij gezorgd? Als raadslid, maar ook als werkende in de zorg, zie ik dat mensen heel creatief kunnen zijn, en dat is mooi. Alleen komt die creativiteit nu vooral nog voort vanuit het moeten en niet vanuit het willen. Aanvullend worden oplossingen geboren vanuit een gevoel van ontevredenheid en onrechtmatigheid. “Ik spring maar bij totdat de gemeente het heeft opgelost”, vertelde een zoon van een gedupeerde inwoner. Dan kan het dus ineens wel. Die beweging, dat is precies wat we willen. Laat duidelijk zijn dat iedereen die recht heeft op hulp geholpen moet worden. Maar de hulpvorm verschilt steeds meer per persoon. Lang niet iedereen heeft behoefte aan dezelfde vorm van zorg. Daar wordt steeds kritischer naar gekeken en dat brengt boosheid en verontwaardiging met zich mee. Want al die schrijnende gevallen dan? Wie helpt onze ouderen met overleven? De thuiszorg is van essentieel belang! Heel eerlijk? Ik voel me daar eigenlijk vooral ongemakkelijk bij. Terug naar de ouderen in Groningen: daar bleken de voornaamste hulpvragen te bestaan uit het legen van brievenbussen, het halen van boodschappen en het gemis van een stofzuiger door het huis. Ik gooi de knuppel maar in het hoenderhok: kunnen we dit nou écht niet met elkaar regelen? Gewoon, wij burgers onder elkaar. Eens vragen: mevrouw, waarmee kan ik u helpen? Zal ik even boodschappen halen? Ik neem uw post wel even mee. Natuurlijk zijn er situaties waar meer zorg nodig is. Maar het gros is echt geholpen met een beetje meer tijd en aandacht van de mensen om hen heen. Laten we die ongemakkelijkheid dan nog heel even omarmen en gebruiken om in beweging te komen. Niet omdat het moet, maar omdat we dat moeten willen. Want een beetje gênant is het wel, toch?   Wieke Paulusma (@wiepau) is D66-raadslid in Groningen en werkt in de zorg.   Heeft dit artikel uw interesse gewekt? Klik hier voor meer info en abonnementen.