De politiek en de mannen

Lees hier het pdf van dit artikel. Column door Marijke Mous Naast mij in de auto zat een doodvermoeide Alexander. Hij kuchte en snotterde wat, accepteerde dankbaar water en wybertjes. Van een dutje zou hij misschien wat opknappen, maar dat zat er niet in. Steeds werd hij opgebeld over de meest uiteenlopende zaken. Hij sprak kort en directief met allerlei mensen, sloot steeds af met een vriendelijk ‘hoi’. We waren de dag fris begonnen. Hij verwelkomde mij in zijn huis, every inch a gentleman, stelde zijn katjes aan mij voor en constateerde dat we op pad moesten. Naar Veenendaal. Daar was een project. Er zouden er nog vele volgen. Het goot pijpenstelen. Hij sprak verstandige taal bij de wijk die veel energie zou gaan besparen; benaderde met de plaatselijke folder in de hand voorbijgangers in diverse winkelcentra; stak een hart onder de riem van de aanwezigen in een hotel in Zeist, bezocht een voetbalclub in Oud-Beijerland en bleef enthousiast op een desolaat parkeerterrein in Zuidoost Amsterdam. Steeds omstuwd door enthousiaste mensen in witte jassen met groene letters, die al reikhalzend naar zijn komst hadden uitgezien. De dag eindigde in een café in IJsselstein, waar van hem een pakkend antwoord werd verwacht op de meest uiteenlopende vragen. Die gaf hij en het bleef pokkenweer. Drie dagen speelde ik voor chauffeur van onze lijsttrekker, vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Zag over welke mentale en fysieke kracht een mens moet beschikken om een politiek leider op campagne te kunnen zijn. Het is topsport zonder blessures, want the show must go on. Non stop alert zijn, belangstelling tonen, ongemak en tegenslag negeren en doordrongen blijven van het besef dat je gedragen wordt door een aanhang die gekoesterd en geprezen moet. Daarbij steeds fit en ontspannen ogen. Excelleren als baan; AP doet het met overtuiging. Agnes, Camiel en Wouter kunnen erover meepraten. Zij speelden het niet klaar. Agnes zou niet in haar hoofd gehaald hebben om te zeggen dat zij koos voor haar gezin, dat doe je niet als vrouw. Camiel koos voor zijn libido en Wouter had niet het lef om toe te geven dat hij zichzelf in de nesten had gewerkt door minister en partijleider tegelijk te willen zijn. Daar moet Job nog maar eens goed over nadenken. Een van onze tochten voerde ons langs het OLVG. Het was laat, donker al, de wind joeg striemend de regen door de glimmende straten. Het ging niet goed met Hans van Mierlo. Onderweg naar Wageningen spraken we niet veel. Mijn gedachten dwaalden terug naar de jaren tachtig, naar het congres waar ik genageld aan mijn stoel naar de rede van de grote magiër had geluisterd. Hij kwam terug als politiek voorman. De man die ´s morgens met een bloedspoor van het scheren op zijn kraag in een vergadering verscheen. Die zich met zijn lidmaatschapskaart in de hand bleef aandienen aan de congresbalie, om zich te legitimeren. Terug naar huis dacht ik aan Alexander. Niemand meer boven hem, D66 is ouder geworden.   Heeft dit artikel uw interesse gewekt? Klik hier voor meer info en abonnementen. Dit artikel verscheen in idee nr. 2 2010: Nieuwe verbindingen, en is te vinden bij het onderwerp Nederlandse politiek.