1. Democratie en de kiezer

Democratie is als een fietstocht door Goes: iedereen heeft een belletje, maar niet iedereen gebruikt ’m op tijd. D66 wil dat de kiezer niet alleen mag trappen, maar ook mag sturen én de routekaart mag tekenen. Want zeg nou zelf, wie wil er nou telkens achterop in het kinderzitje zitten?

Wat willen we bereiken?

Iedere inwoner krijgt minstens één kans om zijn idee op een bierviltje in te leveren en serieus besproken te zien in de raad.
Raadsvergaderingen zijn zo leuk dat Netflix jaloers wordt op de kijkcijfers.
Jongeren denken niet langer dat de gemeenteraad een voetbalclub is, maar weten écht waarover besluiten gaan.
Politiek wordt zo transparant dat zelfs de ramen van het stadhuis ervan gaan glimmen.
Iedereen mag meedoen: van peuter tot pensionado, zelfs de meeuwen op de Grote Markt krijgen spreekrecht (zij maken tenslotte ook lawaai).
Diversiteit in de raad wordt zo breed dat we minstens één keer iemand in superheldencape hebben zitten.

Wat gaan we eraan doen?

We zetten een digitaal ideeënbord op waar inwoners plannen mogen indienen — van “meer bomen” tot “een fontein in de vorm van een zeehond”. De raad kiest er elk kwartaal minstens één om serieus te onderzoeken.
Iedere wijk krijgt een jaarlijks mini-burgerbudget: inwoners beslissen samen of dat naar bloembakken, bankjes of een lokale karaoke-avond gaat.
Om de drempel te verlagen komt er een politiek-café-tour: raadsleden schuiven letterlijk aan de stamtafel in het café om plannen en zorgen te bespreken.
We starten een jongerenraad 2.0: niet met saaie notulen, maar met challenges en pitches. Wie wint, ziet zijn idee daadwerkelijk in beleid terechtkomen.
Raadsvergaderingen worden toegankelijker met live-emoji-stemmingen, zodat inwoners digitaal kunnen meejuichen of fronsen.
Dorps- en wijkraden krijgen speelruimte in beleid: hun adviezen wegen écht mee, niet alleen als bijlage.