Wijziging bestemmingsplan Tuk

In dit item lichten we graag toe wat onze zienswijze is. Hieronder is de inbreng van Emmy Elgersma tijdens de raadsvergadering te lezen. Liever niet lezen? Dan is in de bovenstaande video ook de bijdrage te beluisteren.

In het prachtig glooiende landschap vanaf de Woldberg richting de Gieterse polder liggen een klein idyllisch dorp en een grote werkgever vrijwel tegen elkaar aan. Tussen hen in ligt een bufferzone. Hierdoor kan het bedrijf ademen en de bewoners kunnen ongestoord wonen. Die bufferzone is in beweging.

In die bufferzone vonden veel maatschappelijke activiteiten plaats: tennisbaan; school; manegeterrein met gebouw (inmiddels opgeslokt door het bedrijf); scouting (inmiddels bestemd om te vertrekken); en zelfs een enkele woning. Die maatschappelijke activiteiten trekken dus deels weg uit de bufferzone. Enkele bedrijven die buiten de bufferzone lagen, in het hart van het dorp, zijn inmiddels uitgeplaatst naar een bedrijventerrein vanwege het vigerend beleid van gemeente en provincie.

Over één van de percelen in die bufferzone, dat is echt wat anders dan percelen buiten de bufferzone, met een maatschappelijke bestemming gaat dit dossier. Dit perceel is gekocht door de aanvrager die al vanaf 2017 bezig is om een nuttige bestemming op dit perceel te krijgen. Het perceel was ooit van de gemeente en die heeft het verkocht met de bestemming ‘maatschappelijk’ erop.

De grote vraag is: wat mag daar gebouwd worden en hoe mag het gebruikt worden?

Er stond een fors schoolgebouw en de aanvrager wil twee gebouwen: een bedrijfshal en een woning.

Hij wil daar geen groot schoolgebouw voor bijvoorbeeld leerlingen autotechniek, die lekker buiten aan hun auto staan te sleutelen. Ook wil hij geen dagopvang met dagbesteding voor mensen die graag hun dag doorbrengen door met machines te werken. Terwijl hij dat volgens D66 wel zou mogen volgens de huidige bestemming ‘maatschappelijk’.

Nee, hij wil een bedrijfsgebouw waar hij werkzaamheden ‘categorie 2’ kan uitvoeren in de vorm van lichte tot minder lichte werkzaamheden aan auto’s en hij wil een bedrijfswoning voor zichzelf. In die woning moet hij uiteraard de mogelijke overlast van bedrijfsactiviteiten van zijn grote broer (de grote werkgever) en zichzelf aanvaarden. Op zich een hele goede invulling voor een bufferzone.
Zeker nu wel vast staat dat op het terrein geen maatschappelijke activiteiten meer zullen plaatsvinden.
De aanvrager heeft nadat hij in 2017 in overleg is gegaan met de gemeente zijn aanvraag in 2019 ingediend.

Voorzitter, nu spreekt de liberaal in mij:

De aanvrager heeft op het perceel een eigendomsrecht. Daar heeft hij voor betaald. Dat is het meest verstrekkende recht wat we kennen. Dit recht wordt zelfs beschermd door het eerste protocol van de rechten van de mens tegen ingrijpen van bijvoorbeeld de overheid. De overheid beschikt ook over een verstrekkend recht, namelijk het recht van de ruimtelijke ordening. Met dat recht kan de overheid het eigendomsrecht beperken, maar dat dient uiterst zorgvuldig te gebeuren. Anders wordt het eigendomsrecht uitgehold.
In dat ruimtelijke ordeningsrecht spelen ook andere belanghebbenden een rol. In dit geval bijvoorbeeld omwonenden.

Maar ook zij kunnen slechts in actie komen tegen mogelijke benadeling als gevolg van een bestemmingswijziging. Zij gaan niet over het eigendom van de aanvrager. Net zoals de aanvrager niet over het eigendom van de omwonenden gaat.

Voorzitter, dit is een lastig dossier.

D66 heeft geprobeerd de argumenten van partijen te kwalificeren. Het gaat om procedurele argumenten; planologische argumenten; handhaafargumenten en we hebben zelfs persoonlijke argumenten gehoord. Tot slot zijn er dan nog de politieke argumenten.

Tot de procedurele argumenten behoort wat D66 betreft het in deze gemeente gehanteerde criterium ‘ja, mits’. Als de gemeente dat criterium hanteert, dan is het voor D66 onbegrijpelijk dat de aanvrager al vanaf 2017 bezig is met de bestemmingswijziging. En dat hij dan pas nu in 2021 duidelijkheid zou kunnen krijgen over welke rol omwonenden in deze procedure hebben en welke planologische tegenargumenten er tegen zijn aanvraag zouden kunnen zijn. Gemeente en aanvrager hebben toch samen opgetrokken?

Tot de planologische argumenten behoort wat D66 betreft het betoog van de advocaat. Het is D66 echter niet duidelijk waarom de gebouwen die de aanvrager wil bouwen, de klanten van de advocaat zouden benadelen als je deze vergelijkt met wat de aanvrager nu zou mogen onder de bestemming ‘maatschappelijk’. Hetzelfde geldt voor de activiteiten die hij wil ontplooien in de categorie 2.

De advocaat spreekt van toelatingsplanologie, maar hebben we hier in deze bufferzone als gemeente niet juist heel veel toegelaten en toe te laten? Uiteraard binnen de beperkingen van de cirkels van het grote bedrijf next-door? D66 begrijpt dan ook niet waarom deze activiteiten van de aanvrager de klanten van de advocaat meer benadelen dan wanneer een grote school op het perceel de activiteiten uitvoert.

Tot slot het argument dat de gemeente het beleid voert dat er geen bedrijfswoningen meer op bedrijventerreinen gevestigd worden. Volgens D66 was dit perceel op het moment dat het beleid tot stand kwam niet in beeld, omdat het de bestemming maatschappelijk had. Volgens D66 gaat dat beleid vooral over de toen bestaande bedrijventerreinen, maar niet over pragmatische oplossingen in een bufferzone.

D66 begrijpt oprecht niet waarom deze aanvraag planologisch niet gehonoreerd kan worden. Ook hoorden we handhaafargumenten. Hoe begrijpelijk ook, deze kunnen niet het argument zijn om de aanvraag te weigeren. Handhaven is een andere overheidstaak. We hebben zelfs in de coulissen persoonlijke argumenten gehoord. Met de persoon van de aanvrager zou iets mis zijn, maar ook dat zijn volgens D66 geen argumenten om de aanvraag te weigeren.

Dan blijven de politieke argumenten voor de wijziging bestemmingsplan Tuk over. De buurt wil deze bestemming liever niet op deze locatie, maar de buurt is geen eigenaar van het perceel. Natuurlijk begrijp ik de belangen van de omwonenden, maar de belangenafweging vindt plaats op planologische gronden.

Voorzitter ik begrijp heel goed dat het leven van de buurtbewoners heel belangrijk is. Ik begrijp heel goed dat de buurtbewoners hopen dat ze nu nog een stokje kunnen steken tegen de plannen van de aanvrager. Maar als ik bij de gemeente aan het loket sta om een aanvraag te doen, hoop ik toch ook dat ik met de juiste procedurele houding. Dus een ‘ja, mits’ houding; met de juiste planologische argumenten; zonder de argumenten dat er mogelijk gehandhaafd moet worden en zonder aanzien des persoons bejegend wordt.
Ik heb begrepen dat de andere partijen tegen dit voorstel zijn om hun moverende redenen. Om de aanvrager recht te doen, heeft D66 voor dat geval een motie ingediend. Een motie, omdat ik zeker na het horen van de inspreker, vrees dat partijen niet tot overeenstemming komen.

Voorzitter, ik zit echt met de handen in het haar. Ik zal verantwoording af moeten leggen, naar de inwoners en zelfs naar leden van mijn fractie. Ook al weet ik dat mijn stem niet doorslaggevend is: ik kan mijzelf en mijn principes als volksvertegenwoordiger niet verloochenen. In het besef dat de omwonenden worden bijgestaan door een hele goede advocaat en omdat ik vertrouwen heb in het rechtssysteem, weet ik zeker dat er uiteindelijk recht gedaan zal worden. Dus voor dit onderwerp: de wijziging bestemmingsplan Tuk, stem ik voor. Ik kan niet anders.