De eerste struikelstenen geplaatst.

Het initiatief tot de motie werd genomen door onze eigen Wim Cassée, die alle fracties benaderde om dit samen te realiseren. En dat lukte zonder gedoe. In zijn toelichting wees Wim erop dat het recht en het leven in de Grondwet samengevat worden in één werkwoord: zijn. Hij herinnerde ons eraan dat tijdens de jaren ’40-’45 medeburgers uit onze dorpen werden weggevoerd en anoniem verdwenen, omdat zij volgens de Nazi-ideologie geen recht hadden om te zijn. Wim sprak over het belang van het herinneren en het noemen van de namen van hen die niet mochten zijn wie zij waren. Niet mochten worden wie ze waren. We willen immers in een wereld leven waarin iedereen er mag zijn. Wie je ook bent, van wie je ook houdt (en wie ook van jou houdt), wat of waarin je ook gelooft. Dat moet in vrijheid, veiligheid en vrijuit kunnen; zonder vrees, zonder angst. In een liberale democratie, met onafhankelijke rechters, een vrije en kritische pers en een aanspreekbare overheid.

Struikelstenen zijn daarin ook een ongemakkelijk baken. Daarom vinden dat we dat we vandaag en morgen moeten blijven struikelen over hun namen, om hen te kunnen blijven herinneren. Dit krachtige pleidooi vormde de ruggengraat van de motie, die uiteindelijk leidde tot de plaatsing van de eerste bijna vijftig struikelstenen in de afgelopen weken.

Het is belangrijk dat we hieraan steeds aandacht blijven besteden. Als we ons bedenken dat er in onze gemeente waarschijnlijk zo’n 200 struikelstenen geplaatst moeten worden, dan is nooit weer actueler dan ooit.