De Olympische winterspelen komen er weer aan en de afgelopen maanden is er dan ook meerdere keren een discussie geweest over een eventuele boycot vanwege de mensenrechtensituatie in Rusland. Een onvermijdelijke reactie is dan altijd dat sport en politiek los van elkaar staan, maar is dat wel zo?
Sport kan verbroederen en sport kan politieke geschillen doen vergeten. Grote sportevenementen hebben echter altijd ook een politieke lading. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Er gaat tegenwoordig geen Olympische spelen of WK voetbal voorbij zonder een politieke discussie. Laten we dus eindelijk eens ophouden met zeggen dat politiek en sport los van elkaar staan, want dat is simpelweg niet het geval.
Het is tijd dat we eindelijk eens een serieuze discussie gaan hebben over politiek en sport. Willen we als land deelnemen aan sportevenementen in landen met een twijfelachtige reputatie? En waarom wel of niet? Laten we de spelen in Peking even als voorbeeld nemen. Ook toen was er de roep om een boycot. De mensenrechtensituatie in China lijkt echter iets beter te zijn geworden door de spelen, zoals te verwachten. Het was dan ook niet meer dan terecht dat we daar deelnamen. Natuurlijk is er nog altijd veel te verbeteren daar, maar iedere verbetering is winst.
De situatie in Sotsji en Qatar (WK voetbal) lijkt echter anders. Persoonlijk verwacht ik niet dat de mensenrechtensituatie daar blijvend zal verbeteren dankzij de grote sportevenementen. Volgens mij is een discussie dan ook op zijn plaats. Sportbestuurders laten zich tegenwoordig net iets te graag verwennen door landen waar de mensenrechten in het geding zijn. Dit zullen ze blijven doen zolang er geen duidelijk signaal komt. Je kunt je namelijk inmiddels afvragen welke dictator inmiddels op zoek is naar zijn PR-moment. Wat gaat er namelijk volgen na China, Rusland en Qatar?
En met een duidelijk signaal doel ik niet op een signaal zoals dat van Pieter Omtzigt aangaande Vitesse, maar daarover morgen meer. Ook moet je je afvragen of een boycot wel de juiste methode is. Wat mij betreft gaat het namelijk fout bij het selecteren door de grote sportbonden. Daar mag wat mij betreft het beleid wel eens veranderen.
Yuri Ankoné
Lijsttrekker D66 Oldenzaal
De Olympische winterspelen komen er weer aan en de afgelopen maanden is er dan ook meerdere keren een discussie geweest over een eventuele boycot vanwege de mensenrechtensituatie in Rusland. Een onvermijdelijke reactie is dan altijd dat sport en politiek los van elkaar staan, maar is dat wel zo?
Sport kan verbroederen en sport kan politieke geschillen doen vergeten. Grote sportevenementen hebben echter altijd ook een politieke lading. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Er gaat tegenwoordig geen Olympische spelen of WK voetbal voorbij zonder een politieke discussie. Laten we dus eindelijk eens ophouden met zeggen dat politiek en sport los van elkaar staan, want dat is simpelweg niet het geval.
Het is tijd dat we eindelijk eens een serieuze discussie gaan hebben over politiek en sport. Willen we als land deelnemen aan sportevenementen in landen met een twijfelachtige reputatie? En waarom wel of niet? Laten we de spelen in Peking even als voorbeeld nemen. Ook toen was er de roep om een boycot. De mensenrechtensituatie in China lijkt echter iets beter te zijn geworden door de spelen, zoals te verwachten. Het was dan ook niet meer dan terecht dat we daar deelnamen. Natuurlijk is er nog altijd veel te verbeteren daar, maar iedere verbetering is winst.
De situatie in Sotsji en Qatar (WK voetbal) lijkt echter anders. Persoonlijk verwacht ik niet dat de mensenrechtensituatie daar blijvend zal verbeteren dankzij de grote sportevenementen. Volgens mij is een discussie dan ook op zijn plaats. Sportbestuurders laten zich tegenwoordig net iets te graag verwennen door landen waar de mensenrechten in het geding zijn. Dit zullen ze blijven doen zolang er geen duidelijk signaal komt. Je kunt je namelijk inmiddels afvragen welke dictator inmiddels op zoek is naar zijn PR-moment. Wat gaat er namelijk volgen na China, Rusland en Qatar?
En met een duidelijk signaal doel ik niet op een signaal zoals dat van Pieter Omtzigt aangaande Vitesse, maar daarover morgen meer. Ook moet je je afvragen of een boycot wel de juiste methode is. Wat mij betreft gaat het namelijk fout bij het selecteren door de grote sportbonden. Daar mag wat mij betreft het beleid wel eens veranderen.
Yuri Ankoné
Lijsttrekker D66 Oldenzaal