Raadspraat
,,We zoeken nog een vrouw.” Dat was wat er gezegd werd. Niet: ,,We zoeken iemand met dossierkennis, een frisse blik, of visie op de stad.” Nee. Gewoon. Een vrouw. Alsof dat een competentie op zich is. Ik weet dat ik zei: ,,Waarom ik? Ik heb een baan, een gezin, een sociaal leven – en bovendien: ik ben niet van de “politieke spelletjes.” Waarop de reactie was: ,,Precies daarom!”
Het echte moment kwam later, toen ik bij een vergadering over de jeugdzorg zat en de toenmalige wethouder onjuiste cijfers over de wachtlijsten hoorde noemen. Niemand in de raad reageerde hierop. Ik verbaasde me daarover. Als dit is wat er kán gebeuren, dan moet ik hier iets mee. Niet klagen, maar bijdragen. Dus ik stapte in. Niet vanuit een politieke droom, maar vanuit betrokkenheid.
Als vrouw in de politiek ben je – hoe dan ook – toch anders. Niet omdat je anders wílt zijn, maar omdat je omgeving je constant eraan herinnert.
Als een man zich stevig uitspreekt, is hij duidelijk. Als een vrouw dat doet, is ze “pittig”, “fel” of – mijn favoriet – “lastig”.
Het woord “lastig” is sowieso een prachtige allesbinder. Vrouwen zijn lastig als ze zich goed voorbereiden, als ze scherpe vragen stellen, als ze niet meegaan met de waan van de dag.
De gemeenteraad voelt soms als een club met spelregels die niemand je uitlegt- maar die iedereen wel toepast. Je moet je plek opeisen in een debatcultuur die houdt van zwart-wit, voor-tegen, winnen-verliezen. Terwijl ik vaak denk: het ligt genuanceerd. En dat is dus best irritant voor mensen die houden van overzichtelijke hokjes. Maar precies dáárom zijn vrouwen nodig.
Vrouwen snáppen het combineren van zorg, werk en politiek.
Over veiligheid in de avond.
Over hoe je een participatieavond organiseert op een moment waarop ook mantelzorger en alleenstaande ouders kunnen komen.
Zulke perspectieven kómen er alleen als wij, vrouwen, ook aan tafel zitten. Niet als uitzondering, maar als vanzelfsprekendheid. Een diverse raad is nodig. Zoals Els Borst al zei: ,,De politiek is te belangrijk om alleen aan mannen over te laten!”
Als ik “lastig” genoemd word, beschouw ik dat als een compliment. Want “lastig” betekent: doordenken. Doorvragen. En politiek heeft precies dat nodig. Dus ja, ik blijf lastig en hopelijk komen er meer (lastige) vrouwen bij.
Ben jij een vrouw die twijfelt? Twijfel gerust, maar blijf niet hangen. Vraag, bel, schuif aan. Want we hebben je nodig!
Wendy Alba Heijdenrijk
Raadslid D66 Gorinchem