Wanneer zijn we veilig?

We hebben het in het integraal veiligheidsplan over onveiligheid in de context van geweld, drugs en overlast. Dat is een steeds terugkerend thema. Maar zelfs als er op deze punten vooruitgaan wordt geboekt dan nog blijft bij de burger het gevoel van onveiligheid hardnekkig hangen. Elke verkiezingsronde weer is het een van de belangrijkste onderwerpen.

Je bent voor je gevoel pas echt veilig, niet alleen als je je veilig voelt in je huis of op straat, maar als je gelukkig bent en als je perspectief hebt, kansen krijgt en zelf mag kiezen wat je doet en wie je bent. Als je je eigen ambities kan nastreven.

Je voelt je pas veilig als je goed in je vel zit.
Je voelt je pas veilig als je weet dat de maatschappij waarin je leeft je beschermt en dat je recht hebt op een goede medische zorg, een dak boven je hoofd en bestaanszekerheid. Dat zijn basisbehoeften die gelden voor iedereen. En juist met die basisbehoeften hollen we als maatschappij hard achteruit.

Wat stellen wij als maatschappij voor als we accepteren dat steeds meer mensen niet rond kunnen komen van hun salaris, dat de medische zorg het niet meer trekt, dat een dak boven je hoofd niet meer vanzelfsprekend is. Dat vluchtelingen in de regen buiten moeten slapen en jaren op hun handen moeten zitten. Dat burgers slachtoffer worden van een hardvochtige technocratische overheid. Als er nauwelijks nog mensen te vinden zijn voor de cruciale beroepen zoals de zorg, het onderwijs en de politie die dit alles mogelijk zouden moeten maken? Wat voor maatschappij zijn wij als alleen het recht van de sterkste nog geldt?

Voor de overheid is iedereen gelijk, wie je ook bent, waar je ook vandaan komt en wat je ook doet. Tenminste dat zou zo moeten zijn, helaas zien we keer op keer dat dit niet zo is. Een inclusieve maatschappij is nog steeds een utopie. Kijk maar naar afgelopen zaterdag toen door het hele land de regenboogvlag uithing tegen het recente geweld in de LHBTIQA+ gemeenschap. Het zou niet nodig moeten zijn, ik schaam me kapot dat discriminatie in welke vorm dan ook in Nederland nog steeds plaatsvindt.

We schieten onszelf als maatschappij in de voet als we zo doorgaan.  Welvaart, onze welvaart is niet een kwestie van geld, een mooi huis of auto. Welvaart is vrijheid en veiligheid, vrijheid om te doen en te laten wat je wil als individu en je veilig voelen in de maatschappij waarin je leeft.  Pas als we het geluk van elk individu bovenaan ons prioriteitenlijstje zetten, zullen we als maatschappij ook de vooruitgang boeken die we allemaal zo graag willen.

We dralen te veel, schuiven de grote problemen voor ons uit, het ontbreekt aan visie en het eigen belang staat het algemeen belang in de weg. We kijken liever achteruit dan vooruit en het populisme viert hoogtij.

De basis voor veiligheid is het geluk van iedereen om kansen te krijgen en te zijn wie je bent, wat je ook bent. Vreemd dat dit dan ook ontbreekt in het integraal veiligheidsplan. Het zou als algemene visie dit veiligheidsplan sieren.
Van een reactief stuk zou het dan ineens een visionair plan kunnen zijn.

Ik snap natuurlijk wel het doel van het onderliggende integraal veiligheidsplan, maar vond dit moment wel geschikt om te reflecteren over wat veiligheid nu eigenlijk voor ons zou moeten betekenen.
Ik hoop dat u, aanwezigen, burgemeester, college, raadsleden, griffie, ambtenaren en mensen uit het publiek, beseft dat, bij alles wat we doen, wat we besluiten, het uitgangspunt moet zijn dat iedereen vrij is maar dat we niemand laten vallen. Want alleen dan voelt iedereen zich veilig.