Sophie van de Meeberg: “Dan moet ik me er maar mee gaan bemoeien”

Haar agenda is nogal gevuld, maar dat lijkt haar niet uit te maken: “Inmiddels loop ik zolang mee in de raad, dat het raadswerk voor mij makkelijker is dan toen ik net begon. Ik heb een goed geheugen en weet inmiddels hoe ik snel door stukken kan kijken om te snappen waar we het over hebben – dat scheelt enorm in tijd. Het raadswerk is eigenlijk niet te combineren met een baan van 32 uur per week en een deeltijdopleiding aan de HvA en een gezin, maar toch lukt me dat al een paar jaar. Vermoedelijk omdat ik er veel plezier en betekenis uithaal!”

Sophie’s politieke betrokkenheid begon dicht bij huis, letterlijk. “Ik woonde in Overbos en vond dat er dingen in de wijk niet gingen zoals ik dacht dat het zou moeten. En toen ik door een freelance klus bij een gemeente ontdekte hoeveel invloed je eigenlijk kunt hebben, dacht ik: in plaats van aan de zijlijn te klagen moet ik me er maar mee gaan bemoeien.” Ze sloot zich aan bij de wijkraad, kwam in aanraking met de lokale politiek en werd in 2014 voor het eerst verkozen tot raadslid.

Wat Sophie in toenemende mate moeite kost, is het gebrek aan voorbereiding bij sommige raadsleden. “Roepen op basis van onderbuik in plaats van feiten: het is niet mogelijk om elkaar dan te vinden, en dat kost een hoop energie.” Maar ondanks die frustratie blijft het politieke werk haar motiveren, juist wanneer er wél goed inhoudelijk wordt gedebatteerd. “Een goed gevoerd debat kan mij energie geven. We hoeven het niet eens te worden met elkaar, maar als je in een respectvol debat met feiten elkaar vertelt waarom je het niet eens bent met elkaar, dan kan dat heel verhelderend zijn.”

Wat haar drijft, is het verbeteren van de leefomgeving voor iedereen. “Er is hier van alles goed geregeld, en tóch zijn er mensen die vooral vinden dat ze alles alleen voor zichzelf moeten regelen. Ik zou het mooi vinden als we meer doen voor mensen die dat niet zo goed kunnen. En dat we elkaar daartoe ook een beetje aanmoedigen. Dat betekent ook dat we zuinig moeten zijn op het maatschappelijk middenveld en niet daar de bezuinigingen neerleggen.”

“Ik heb gemerkt dat mensen vaak niet weten hoe lokale politiek werkt. Ze lopen vast, terwijl ze vaak alleen maar even op weg geholpen hoeven te worden.” Dat is voor Sophie ook een reden geweest om het onderwijs in te gaan. “Mensen hebben veel meer invloed dan ze denken. Ik hoop dat ik dat, in elk geval in mijn klassen, kan laten zien.”

“Wat ik mooi vind aan onze gemeente, is dat er af en toe trekkers door mijn straat rijden, dat je uitzicht hebt over akkers, en dat dat wordt afgewisseld met een trein, windmolens en ineens een vliegtuig dat door het landschap kruist.” Die afwisseling maakt Haarlemmermeer voor haar een bijzondere plek.

Op de vraag welk boek indruk op haar maakte, komt ze snel met een titel: ‘Een klein leven’ van Hanya Yanagihara (over vriendschap, liefde en jeugdtrauma’s). “Toen ik de laatste pagina had gelezen, heb ik zeker een kwartier stilletjes zitten huilen.” En dan is er nog de docent in haar: “Ik wil elk boek dat ik voor mijn opleiding lees meteen uitlenen, omdat ik zulke leuke dingen leer. ‘Waardenloze politiek – Hoe de Nederlandse politiek de kunst van het conflict verloor’ van Tom van der Meer is er zo een. Dat zou iedereen die geïnteresseerd is in politiek moeten lezen.”

Sophie hoeft niet lang na te denken. “Ik bewonder de manier van verbinden die Gerdien heeft. Zij heeft eindeloos veel meer geduld dan ik, en dat is heel prettig bij een fractievoorzitter.” En als ze één vraag zou mogen stellen, dan gaat die richting Den Haag: “Ik zou willen weten hoe het nu met Sigrid Kaag gaat. Die heeft zóveel te verduren gehad. Dat lijkt me niet iets wat je makkelijk van je afschudt.”