Quirine

Afgelopen zaterdag, 10 februari 2024, namen wij afscheid van een groots mens: Quirine Lensvelt-Ruijs.

Quirine was sinds 1 november 1981 een zeer betrokken D66 lid.
Quirine was altijd aanwezig bij de activiteiten van onze afdeling en haar afwezigheid zal diep worden gevoeld door iedereen die haar kende.

Het enthousiasme en de open manier waarop ze met sprankelende ogen met iedereen het gesprek aanging waren kenmerkend voor Quirine. Bij elke verkiezing stond ze er met D66-flyers, op het Raadhuisplein, voor het station of in de Deventerstraat.

In 1990 kwam ze in de gemeenteraad en kort daarna ruilde ze de raad in voor de Provinciale Staten, waar ze 14 jaar in zat. Die meer grote lijnen, paste beter bij haar, vond ze zelf. Quirine zocht altijd naar de nuance en de verbinding. Geen compromis om het compromis maar vanuit wijsheid, integriteit en een zuiver gevoel. Ze wist met subtiele vragen en zachte sturing anderen aan te zetten tot nadenken en verandering. Haar aantekeningen op losse briefjes, achterkanten van oude enveloppen of onderstrepingen en woorden in uitgeknipte krantenartikeltjes.

Met haar sociale hart en haar gevoel voor cultuur, natuur, emancipatie en kansengelijkheid was Quirine een democraat in hart en nieren en stond ze midden in de D66 familie. Eigen regie, invloed op keuzes en democratie waren haar drijfveer. En Quirine heef mij vanaf het prille begin vele jaren geleden dat ik kwam aanwaaien bij D66 aangemoedigd om een stap naar voren te zetten. Ze was klankbord, bood inspiratie en vriendschap. Een rolmodel was ze en niet alleen binnen D66.

Voor meer Apeldoorners was ze van betekenis. Velen zullen haar kennen van het vele werk dat ze deed voor de Apeldoornse gemeenschap, bijvoorbeeld voor de Stichting Apeldoornse Monumenten, Samenspraak, Mudanthe, de wijkraad de naald, Rode Kruis, de Probusclub, de Adviesraad Sociaal Domein en nog heel veel andere organisaties, te veel om op te noemen. Dat vond de toenmalige burgemeester ook, toen ze er een lintje voor kreeg. Na een A-4 vol activiteiten te hebben voorgelezen, zei hij: ‘Nu stop ik, anders is er geen tijd meer voor degenen die na u komen.’

Ook haar eigen afscheid, dat zo onverwacht kwam dat we allemaal nauwelijks tijd hadden om ons te realiseren dat ze snel zou overlijden bezag ze vanuit een positief realisme, dankbaar voor een vervuld, liefdevol en avontuurlijk leven. Bezig, betrokken en bevlogen tot het laatst.