It takes a ‘Land van Cuijk’ to raise a child!
Bijna dagelijks lees je artikelen in de media over hoe slecht het is gesteld met de jeugdzorg in ons land. Wachtlijsten en leemtes in het hulpaanbod zijn aan de orde van de dag. Enkel financiële oplossingen bieden geen soelaas; er is niet genoeg goed geschoold personeel te krijgen. Gevolg hiervan is dat jonge, net afgestudeerde jeugdzorgwerkers in het diepe worden gegooid en het ziekteverzuim enorm oploopt.
Hoe komt het toch dat het zo brandt in jeugdzorgland en waarom vinden we de knoppen niet om verandering aan te brengen?
In 2015 werd het containerbegrip jeugdzorg over de schutting gegooid en kwam het op het bordje van de gemeenten terecht. Met een flinke bezuinigingsopdracht, want ja, de gemeente staat dichtbij de burger en kan als geen ander jeugdzorg voorkomen.
Het werkt niet in de praktijk… Eén op de 8 kinderen in Nederland krijgt een vorm van jeugdzorg. Dit kan een begeleidingsvorm zijn, maar ook intensieve behandeling, pleegzorg of gesloten jeugdzorg.
20 jaar geleden ging het slechts om 1 op de 27 kinderen. Terwijl uit huidig onderzoek blijkt dat de Nederlandse jeugd tot de meest gelukkige behoort binnen de meest welvarende landen.
Verklaringen voor de toename zijn o.a. de maatschappelijke prestatiedruk en de hoge geluksnorm in onze ‘maakbare’ samenleving. En meer recentelijk heeft Corona daar geen goed aan gedaan.
Ouder(s) doen sneller een beroep op professionele hulp omdat ‘normale’ opvoedkwesties gezien worden als probleem. Daarnaast ontstaan er veel crisissituaties als ouder(s) in (v)echtscheidingssituaties terechtkomen. 60% tot 80% van alle zaken bij de jeugdbescherming hebben hiermee te maken!
Het systeem slibt dicht en vooral jongeren met complexe problematiek moeten lang wachten op de juiste hulp of worden heen en weer geslingerd van de ene naar de andere zorgaanbieder zonder perspectief. Er is chronisch tekort aan gezinshuizen, behandelplekken en woonvoorzieningen voor jongeren en het is een illusie te denken dat het in ons ‘Land van Cuijk’ wel meevalt; schrijnende verhalen zijn er overal in Nederland.
Namens D66 Land van Cuijk wil ik me inzetten voor zorg en welzijn; iedereen moet mee kunnen doen in de maatschappij. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat ouders beter ondersteund worden om ‘normale’ problemen het hoofd te bieden? Mijns inziens door meer collectief aanbod in te zetten. Meer aanbod over opgroeien en opvoeden, meer jongerenwerk op straat en in de scholen, maar ook investeren in zaken waarvan kinderen gelukkiger worden waaronder, cultuur, muziek en sport.
Daarnaast moeten we zorgen voor kwalitatief goede (jeugd)zorg voor iedereen die het nodig heeft. Dat valt of staat door de samenwerking met onderwijs, huisartsen, GGD en welzijnswerk.
Deze visie dragen we uit als D66; it takes a ‘land van Cuijk’ to raise a child!
Want we laten iedereen vrij, maar niemand vallen!
Heb je behoefte om te reageren n.a.v. deze column, stuur dan een mail naar [email protected]