De verpleegkundige, D66 en ik…

Door Marianne Tijssen - Humme In 1988 plaatst Gaby Breuer in de Volkskrant een kleine (mini) advertentie met een oproep aan verpleegkundigen en verzorgenden in Nederland om naar Utrecht te komen en op te komen voor betere lonen, de te hoge werkdruk en de te lage functiewaardering. Haar oproep leidt tot de ‘de Witte Woede’, een stroom van acties en demonstraties in heel Nederland. De actiegroep Verplegenden en Verzorgenden in Opstand (VVIO) wordt opgericht en dankzij de vele ludieke acties krijgen verpleegkundigen en verzorgenden de sympathie van de hele bevolking. Waarom vertel ik dit? Ik was als verpleegkundige bij die allereerste bijeenkomst in het Beatrixtheater in Utrecht. De verwachting was dat een paar honderd mensen zouden komen, maar het werden er 5000. De Beatrixzaal was veel te klein, maar ik zat bijna voorin en kon bijna niet geloven dat buiten écht nog 4000 mensen stonden. Nu nog voel ik een fantastisch gevoel van verbondenheid naar boven komen. Wat waren wij één met zijn allen, de verpleegkundigen en verzorgenden zijn immers op zoveel terreinen binnen de gezondheidszorg werkzaam. Die eensgezindheid was cruciaal om beweging te krijgen voor de beroepsgroepen. In de acties die volgden liep ik een aantal keren mee, ik droeg een button ‘No Nurses, No Future’ op mijn uniform. Het derde kabinet Lubbers (CDA en VVD) stelde de commissie Werner in, welke het rapport ‘In Hoger Beroep’ uitbrachten, met aanbevelingen om de positie van verpleegkundigen en verzorgenden in Nederland te verbeteren. In het daarop volgende decennium heeft veel goeds plaatsgevonden voor de verpleegkundigen en verzorgenden in Nederland. In 1993 is het Landelijk Centrum Verpleging en Verzorging (LCVV) opgericht, maar vooral tijdens het eerste Paarse Kabinet, kabinet Kok I vanaf augustus 1994 is veel gebeurd. Els Borst heeft als minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport een aantal medisch-ethische kwesties aan de orde gesteld, zoals de euthanasie en het stelstel donorverklaringen, maar voor mij is zij ook en vooral de minister geweest die voor de verpleegkundigen en verzorgenden in Nederland van grote betekenis is geweest. De kwalificatiestructuur van HBO en MBO beroepsopleidingen, de intrede van de verpleegkundig specialist en de vorming van de koepelorganisatie AVVV (Algemene Vergadering Verplegenden en Verzorgenden) in 1996, die in 2006 fuseert met talloze vakverenigingen tot Verplegenden en Verzorgenden Nederland zijn met de naam van Els Borst verbonden. Els Borst droeg de verpleegkundigen en verzorgenden in Nederland een heel warm hart toe. Voor mij was Els Borst de reden om in 2003 lid te worden van D66. Waarom toen pas? Ik heb altijd in de veronderstelling geleefd dat het lidmaatschap van een politieke vereniging (partij) heel veel geld kostte. Dit bleek helemaal niet te kloppen, waar ik achter kwam dankzij het internet en het World Wide Web. Nog steeds een van de meest prachtige uitvindingen van de 20^e Eeuw. Het is een aantal jaren met D66 niet goed gegaan, maar in mijn hart wist ik dat het goed zou komen en dat is gelukkig ook gebeurd. Eenmaal lid van D66 ging ik mij ook verdiepen in waar D66 voor staat. Ik denk dat de ontwikkeling van de 5 richtingwijzers voor mij van grote betekenis zijn geweest: vertrouw op de eigen kracht van mensen, streef naar een duurzame en harmonieuze samenleving, denk en handel internationaal, beloon prestatie en deel de welvaart en koester de grondrechten en gedeelde waarden, ook om aan te geven wat maakt dat ik lid wil zijn van D66. Binnen D66 wil ik een actieve rol in wil spelen, van 2003-2006 als secretaris  van het bestuur van D66 Barendrecht en op dit moment als actief lid van de Thema Afdeling Zorg en Welzijn en als raadslid voor D66 in de gemeente Barendrecht. De sprong naar nú, anno 2017. Vlak voor de Tweede Kamerverkiezingen van 15 maart a.s. Voor mij is het twee voor twaalf als het gaat om onze aarde, duurzaamheid is een belangrijk thema voor ons allemaal. Voor mij is Jan Terlouw een boegbeeld als het om dit onderwerp gaat, samen met Stientje van Veldhoven. Wat betreft de gezondheidszorg ben ik heel erg blij met Vera Bergkamp en Pia Dijkstra, voor mij de waardige en krachtige opvolgers van Els Borst, als het gaat om de vertegenwoordiging van de gezondheidszorg in de Tweede Kamer. Wat zij beiden bereiken in de Tweede Kamer met onderwerpen als langdurige zorg, gelijke rechten voor LHBT, een waardig levenseinde of Voltooid Leven, orgaandonatie, dat vind ik mooi om te zien. Maar het mooiste voor mij persoonlijk is dat D66 opkomt voor de beroepsgroep van de verpleegkundigen. En niet alleen degenen die binnen de wijk of de ouderzorg werken, maar ook de gespecialiseerde verpleegkundigen waar echt een enorm tekort aan is. Dat roept voor mij herinneringen op aan de tijd van Els Borst in de jaren negentig. Eind jaren negentig schreef ik, als voorzitter van de werkgroep Acute Cardiale Zorg van de NVHVV in Verpleegkunde Nieuws een stukje dat er zorgen waren om het tekort aan CC verpleegkundigen. Op dit moment, begin 2017 is een tekort aan bijna alle gespecialiseerde verpleegkundigen en gezien de ontwikkelingen binnen de gezondheidszorg is dat een heel zorgwekkend probleem. Dit tekort is een belemmering voor ontwikkelingen op medisch en verpleegkundig terrein, maar ook een gevaar voor de patiëntveiligheid, voor de groei naar lagere kosten in de zorg en ga zo maar door. Uiteindelijk is het motto ‘No Nurses, No Future’ nog steeds van toepassing. Met de goede economische vooruitzichten is het mogelijk om geld vrij te maken voor de beroepsgroep van verpleegkundigen. Ik ben blij dat D66 hier ruimte voor maakt. En ja, het is verkiezingstijd, maar gezien het verleden is voor mij D66 een belofte voor de nabije toekomst.