Bezoek aan boerin Heleen Lansink

Heleen Lansink is een bevlogen boerin met kennis en grote betrokkenheid met de positie van de boeren in de Nederlandse samenleving. Heleen volgt de politieke ontwikkelingen en weet natuurlijk door haar werkbedrijf ook het naadje van de kous als het om de werkwijze van het melkveebedrijf gaat.
Een aantal jaren geleden heeft Heleen aan het bedrijf de Melktapperij gevoegd; langskomende passanten kunnen letterlijk verse melk zelf tappen en meenemen, zonder tussenkomst van andere partijen. Het hoofddoel van deze tapperij is dan ook het contact leggen. “De Melktapperij is als het ware de deurbel van het bedrijf”, aldus Heleen. Waarbij ze niet wacht tot mensen op haar erf komen, maar zelf actief deelneem aan het maatschappelijke debat over de landbouw.

Verse koffie in een ruime warme keuken met uitzicht op velden en prachtige bomen, schone was wappert aan de lijn. “Het leven als boer heeft fijne en mooie kanten”, zegt Heleen wijzend naar de omgeving, “maar het kent ook 24/7 de zorg voor de dieren”.
Boeren zijn professionals die werken waar gewoond wordt. Zoals elke ondernemen doet, stippelt ook een boer zijn bedrijfsstrategie uit, maakt keuzes, doet investeringen en stuurt zo nodig bij.
Heleen stelt, direct tot de kern komend, dat juist ín het proces van het maken van keuzes het huidige probleem zit. Boeren ervaren niet dat er keuzes zijn, staan stil, wachten af. Of boeren moeten keuzes maken die soms tegen de wens van de maatschappij in gaat omdat er op die wensen helaas nog geen verdienmodel staat.
Bijvoorbeeld de afweging wel of niet de melkinstallatie vervangen? Krijg je nog de tijd om op deze plek de investering terug te verdienen? Of wil en kan de bank dat überhaupt wel financieren?
Een ander voorbeeld is het kiezen voor eiwitrijke teelten zodat er minder krachtvoer ingekocht hoeft te worden, maar dat het veevoederbedrijf deze keuze niet begrijpt over de praat van de buurt ‘Heb je het al gezien bij Lansink komt een andere voerfabriek’ maar niet te spreken. Met gevolg dat een eenvoudig koffiemoment in de buurt een andere lading krijgt.
Of de afweging mee te bewegen met de grote natuuropgaven en kenbaar maken dat je als boer een bijdrage wilt leveren in het beheer van heggen of water. Waar kan je dan de subsidies en de steun vinden? De politiek en de ambtenaren hebben wel plannen, maar hoe kan deze concreet uitgevoerd worden op het erf? Wie heeft het lef om daar waarde aan toe te kennen, zodat er duidelijke keuzes gemaakt kunnen worden op het boerenerf?
Heleen Lansink stelt dat in de huidige lastige en gepolariseerde situatie er ook ontzettend veel ruimte en gelden zijn om veranderingen op het erf aan te brengen waardoor boeren in staat blijven te boeren in samenwerking met de grote opgaven. Het uitblijven van duidelijkheid, het overleggen wat de mogelijkheden zijn met de boer aan tafel, de ruimte mentaal en praktische krijgen om deze keuzes goed te kunnen afwegen; dit zijn de knelpunten. Hierdoor ontstaat de impasse en ook de polarisatie.

Het gesprek aan de eettafel gaat echter niet eenrichting op. Zowel Heleen als fractievoorzitter Renilde Huizenga hebben “verbinden” en het motto “kijken naar wat wel kan” gemeen met elkaar. D66 Overijssel komt al tijden op voor de natuur en Natuurinclusieve kringlooplandbouw en heeft het bereiken van de doelen binnen de grote opgaven voor ogen. Het doel is echter niet heilig, maar datgene wat beoogd wordt er mee te bereiken wel. Een gezonde, betere samenleving voor mens en dier. We hebben de natuur nodig om gezond voedsel te kunnen produceren. We hebben natuur nodig om te leven en te ontspannen. De beide dames zijn het daar over eens.
We komen tot de conclusie dat het samen spreken, elkaars gedachtegangen en zorgen te delen, erg prettig is. “Werelden verbinden”, en “bruggen bouwen”. Ook aan D66 landelijk wordt gevraagd de woorden zorgvuldiger te kiezen en niet meer bij te dragen aan polarisatie. We erkennen over en weer dat we daar een opdracht hebben en in Overijssel onze eigen woorden kiezen.
Een paar uur later komt het rapport van Remkes uit. Ongeacht de achtergrond van de luisteraar kan iedereen eruit halen dat polarisering niet de manier is om verder te komen. Luisteren naar elkaar en praten helpt wel. Dus blijven wij aan de keukentafel samenkomen!