Kan het ook anders?

Eén van hen onderzocht de combinatie geluk en vrijwilligerswerk. In een zorgcentrum vroeg hij aan ouderen wat hen gelukkig zou maken. Velen van hen wilden graag weer eens een sportactiviteit bijwonen, maar dat was geen taak van de vrijwilligers. Men zat vast aan dezelfde wekelijkse wandeling naar buiten. Bij elk creatief voorstel kreeg de kunstenaar te horen: “Zo doen wij dat hier.” Gelukkig hield hij vol en draaide de boel om. Hij bracht de sporters naar de ouderen en organiseerde een bootcamp. Sporters namen de ouderen mee naar buiten en gebruikten hun rolstoel als fitnessapparaat. De Sociale Sportschool was geboren.

Ik heb het geluk dat ik al 30 jaar met creatieve denkers en makers mag samenwerken. Niets is gek genoeg. De regels bevragen en doorbreken, je fantasie inzetten om te kijken hoe het anders kan. Daar word ik gelukkig van en ik meen de maatschappij ook wat beter.
En nu zit ik in de raad waar veel regels zijn. Dat is maar goed ook, want anders is het moeilijk besturen met zoveel verschillende meningen. Maar de raad is zelf ook kaderstellend. Wat betekent dat wij mede de regels bepalen. Dus als ik hoor ‘zo doen wij dat hier altijd’ dan ga ik doorvragen. Waarom zo en niet anders? Voor wie doen we het zo? Wie heeft hier baat bij?

Velsen kent veel vrijwilligers. We moeten hen koesteren. Maar er zijn meer vrijwilligers nodig. Hoe gaan we jongere generaties hierbij betrekken? Ik geloof sterk in de kracht van samen de schouders eronder. Zelf ben ik o.a. vrijwilliger van het Repair Café in Santpoort-Zuid. Met meer dan twintig vrijwilligers repareren we de spullen van buurtbewoners. Zo maken we een vuist tegen de wegwerpmaatschappij en zorgen we voor elkaar. De jongste vrijwilliger is een tiener, er is dus beslist hoop.

Loopt u vast op een bestaande regel? Heeft u sociale, creatieve ambities voor Velsen? Ik denk graag met u mee: [email protected].