Wybren Bakker
Statenlid

Ruim zeven jaar werkte ik als directeur van de Nederlandse Beroepsvereniging van Verpleegkundigen. Als vrijwilliger was ik jarenlang actief binnen het COC. Ik vervulde ruim 15 jaar bestuurlijke functies in zorgorganisaties in Amsterdam, Zutphen en Zwolle. Tevens was ik voorzitter van de Raad van Bestuur bij Zorgspectrum Het Zand. Samen met mijn man Cees woon ik in Diepenveen. In mijn vrije tijd wielren ik graag. Voorheen liep ik marathons, maar daar begonnen mijn knieën op enig moment tegen te protesteren.
Momenteel werk ik als interimmer voor coaching en advies op het gebied van wonen, welzijn en zorg. Mijn focus ligt daarbij op cliëntmedezeggenschap en toezichthoudende rollen. Hoe kan de stem van de cliënt nog meer gehoord worden in de bestuurskamer en meegewogen in beleidsbeslissingen? Ik zet mij graag in om de dienstverlening voor cliënten nog beter en passender te maken.

Tijdens mijn jaren als directeur van NU’91 voerde ik regelmatig gesprekken met Kamerleden. Ik ontdekte dat je – als je als groep actief bent – invloed kan uitoefenen. Je kunt politieke belangen behartigen, regelgeving mede-organiseren, wetgeving beïnvloeden en voor iemands belangen opkomen. Vanuit mijn toenmalige positie werkte dat vrij ‘mono-gericht’, ik hoefde alleen rekening te houden met de belangen van mijn eigen doelgroep.
In de politiek werkt dat uiteraard heel anders. Je hebt met meer partijen te maken en het duurt langer voordat je iets geregeld hebt. Maar uiteindelijk is de impact op de lange termijn groter.

Omdat D66 dé partij is die met mensen het verschil wil, kan en zal maken. Omdat ik mij in mijn unieke zijn erkend weet. De democratie leidend is en de vijf richtingwijzers sturing geven aan het handelen van politieke D66’ers. En ten slotte omdat D66’ers hele leuke mensen zijn om een feestje mee te vieren (of serieus mee te vergaderen).

Ik ben er trots op dat ik mocht meewerken aan een grotere waardering voor de beroepsgroep van verpleegkundigen. Het lukte ons om krachten te bundelen en financiële ondersteuning vanuit het ministerie te regelen. Daardoor werden o.a. kwalificatieniveaus voor opleidingen vastgelegd en ontstond het BIG-register.

In die tijd leerde ik ook wat het credo ‘once a nurse, always a nurse’ betekent. In mijn handelingen ben ik dienstbaar en gericht op anderen, ongeacht mijn positie. Ik heb dat geleerd van mijn moeder, die zei: ‘Doe maar gewoon’. Waar je ook zit, het gaat om jou als mens. Als je iets wilt moet je het doen.

Verder heb ik veel bewondering voor mijn overbuurman. Hij is 75 jaar en gepensioneerd boer. Zijn hobby is dichten én dingen voor de buurt doen. Hij gaf zijn eigen dichtbundel uit met daarin prachtige proza – in het dialect – over de dingen die hij meemaakt. Altijd is hij bezig met wat hij voor anderen kan doen. Onvoorwaardelijk, zichzelf wegcijferend. Maar hij klopt zichzelf nooit op de borst. Hij doet het gewoon…”

Ik ben opgegroeid op een boerderij, mijn man werkt in de internationale landbouwsector. De actuele thema’s rondom natuur en landbouw zijn dus verweven in ons leven. In onze provincie is zoveel natuurwaarde, ik zet me graag in om dat te versterken en te verbeteren.
Mijn portefeuilles landbouw en natuur passen dus perfect. Ik hoop dat er de komende jaren flinke stappen worden gezet in de integratie van beide gebieden. Dat we echt evenwicht bereiken tussen ecologie en economie en boeren met een nieuw verdienmodel natuur kunnen ontwikkelen. Die omslag is nu gaande. Ik weet ook hoe weerbarstig de praktijk vaak is, maar we zijn op de goede weg.”

Verder pleit ik voor een bestuursstijl die uitgaat van vertrouwen. Ik zou graag zien dat de overheid als eerste kijkt wat kan. En de ‘procedure-reflex’ laat varen. Een inclusief beleid, waarbij groepen die met elkaar iets willen bereiken, kansen en mogelijkheden krijgen. De provincie dient beleid te voeren waarbij niemand wordt uitgesloten en er ruimte blijft voor ieders unieke persoonlijkheid. Diversiteit maakt ons land prachtig.”