Rust zacht, Cees
De laatste keer dat ik Cees aan de telefoon had, ergens afgelopen voorjaar, vertelde hij me hoe ziek hij was. En dat 71 jaar best een mooie leeftijd was. En dat hij een prachtig leven had gehad. Ik was het niet met hem eens, wilde dat hij weer beter werd, maar zoals meestal, had hij het laatste woord. ‘Cees is vanmiddag vredig ingeslapen,’ appte zijn vrouw Bernadette op 17 juli. Ik wilde haar eigenlijk niet geloven, maar het is gebeurd: die grote man met zijn warme hart is niet meer onder ons.
Ik leerde Cees kennen begin 2006, tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen in maart van dat jaar. We hadden maar een klein team, want D66 verkeerde in zwaar weer, ook in Groningen. We vroegen hem of hij een campagneactiviteit voor zijn rekening wilde nemen en dat wilde hij wel. Na een uitzinnige uitslagenavond (behoud van twee raadszetels tegen alle negatieve verwachtingen in) vroegen we of hij voorzitter wilde worden en hij zei ja.
Al eerder was Cees actief binnen D66. In 1995 werd hij voor het eerst voorzitter van de D66-afdeling Stad. In die tijd was hij ook al dol op gekke campagneactiviteiten. Zo voerde hij campagne vanuit zijn oude caravan op de kermis. Onderwijs was toen al zijn belangrijkste thema: hij zat in de D66-werkgroep die aan de basis stond van de Vensterscholen. Hij was er ook bij toen burgemeester Ouwerkerk vanwege de Oosterparkrellen het veld moest ruimen. In 1999 nam hij afscheid als voorzitter om in 2006 weer vol enthousiasme terug te komen.
Dat jaar bleven we maar campagne voeren. Het kabinet Balkenende II was gevallen, de provinciale verkiezingen kwamen eraan en het jaar erop was het weer tijd voor Europa. Maar eerst hadden we een nieuwe landelijke lijsttrekker nodig. Alexander Pechtold nam het op tegen Lousewies van der Laan. Cees haalde Alexander en de andere kandidaten naar Groningen voor het eerste lijsttrekkersdebat van het land. Lousewies had andere verplichtingen en kwam een week later. Op de zolderverdieping van Café de Keijzer ging ze in debat met Cees, die met zoveel verve de rol van Pechtold op zich nam dat hij alle aanwezigen overtuigde om op hem te stemmen.
Tussen de campagnes door bouwden Cees en zijn bestuur de afdeling weer op. Elke week kwamen er tientallen nieuwe leden bij. Ondertussen voerden we vol enthousiasme campagne. We plakten posters, flyerden, haalden prominenten naar Groningen en toen Den Haag niet tijdig doorkwam met een nieuwe voorraad papier, reden Cees en ik in zijn cabriolet naar het partijkantoor om de wagen vol te laten storten met campagnemateriaal.
In de loop van 2008 werden we uitgenodigd door het regiobestuur, dat in die tijd een teruggetrokken bestaan leidde. Er waren nog maar twee afdelingen buiten de stad actief en in de Staten hadden we nog maar één zetel. Aangezien de stad onder leiding van Cees zo bloeide, wilde het regiobestuur graag samenwerken. Cees nam die uitnodiging met beide handen aan, wat ertoe leidde dat hij voorzitter werd van de regio en de stad. Samen trokken we door de provincie om leden te bezoeken die een afdeling wilden oprichten. De ene na de andere afdeling werd uit de slaap gehaald of opnieuw opgericht. Cees was daar altijd bij en genoot ervan om de partij zo te zien groeien.
Snelle groei leidt soms tot problemen. Cees was ook degene die de provincie introk om te bemiddelen bij groeistuipen of interne conflicten. Hij suste ruzies, sprak leden aan op hun verantwoordelijkheid en hield iedereen altijd voor dat we toch allemaal dezelfde idealen hadden. Dat was een aspect van Cees die niet veel mensen kennen: zijn diplomatieke vaardigheden achter de schermen, waarmee hij interne problemen wist op te lossen.
In 2010 nam hij afscheid als voorzitter van de stad en het jaar erna stopte hij ook als voorzitter van de regio. Voor zijn enorme inzet kreeg hij in 2010 de Jet de Bussy-penning uitgereikt. In de krant stond dat hij het hart van de vereniging was. En dat was hij ook. En uiteraard verdiende hij die penning dubbel en dwars.
De meeste leden kennen Cees als de man die met stemverheffing liet merken wat hij van bepaalde zaken vond. Hij kon onverbloemd overbrengen hoe hij dacht over politieke zaken: eerlijk, duidelijk en vol humor. De bijeenkomsten onder zijn leiding waren legendarisch en energiek. Ook nadat hij het voorzitterschap vaarwel had gezegd, bleef hij actief. Elke keer als er een verkiezingsprogramma werd voorgelegd aan de leden, was hij degene met de meeste amendementen. En hij lette er scherp op of de gekozen gemeenteraadsleden en statenleden die amendementen serieus namen.
Het mooiste voorbeeld daarvan was zijn droom om een fontein op de Grote Markt te realiseren. Keer op keer lukte het hem om die wens op te nemen in het verkiezingsprogramma. Hij bleef wethouders en raadsleden vervolgens bestoken met foto’s van prachtige fonteinen uit heel Europa. Toen er uiteindelijk een waterpartij kwam op de Nieuwe Markt, was hij oprecht teleurgesteld dat ‘zijn’ fontein was gereduceerd tot een ‘treurig plasgootje.’
De afgelopen jaren bleef hij partijbijeenkomsten bezoeken en altijd maakte hij gebruik van de gelegenheid om zijn mening te geven, complimenten uit te delen en lastige vragen te stellen. Vorig jaar was hij voor het laatst bij een officiële bijeenkomst: de presentatie van de kandidaten voor de provinciale verkiezingen. Hij was door het regiobestuur gevraagd om als een soort Maarten van Rossem commentaar te geven. Dat deed hij weer met ouderwets veel genoegen, humor en rake opmerkingen.
En nu moeten we verder zonder Cees. We kunnen niet meer met hem discussiëren over de komende verkiezingen. Over de val van het kabinet. Of over wat dit allemaal betekent voor Groningen. Ik had nog heel graag een keer koffie met hem gedronken bij De Beurs om hem te horen betogen hoe het verder moet met de wereld. Het mocht niet zo zijn. Rust zacht, Cees.