Menu
Beeld: Karin van de Kar
Ik ben trots op mijn stad en de vele etniciteiten en culturen die hier in harmonie samen leven. Een stad waar je kunt zijn wie je bent, ongeacht je seksuele geaardheid.
Ik ben trots op mijn Surinaamse afkomst. Mijn ouders hebben mij het bewustzijn bijgebracht van waar we vandaan komen en wat we tot nu toe bereikt hebben.
In Culemborg leven we samen met mensen die hun wortels hebben over de hele wereld. Ik vind het belangrijk dat al deze mensen met een migratieachtergrond meedoen aan de maatschappij. Ik sta voor een inclusieve samenleving. Waarbij niet alleen mensen met een andere migratieachtergrond meegaan, maar ook de LHBTI+ gemeenschap en mensen met een beperking.
Ik geloof in gelijke kansen voor iedereen en hulp voor wie het nodig heeft.
Jongeren zijn de toekomst en ik vind het belangrijk jongeren te betrekken bij de politiek.
De binnenstad waar ik middenin woon. Ik geniet elke dag van de gezelligheid zelfs vanuit mijn huiskamer. De lek bij de engel en de spoorbrug. Lekker wandelen in de uiterwaarden en in de zomer zwemmen en genieten van de zon. Ook de wijk Hoge Prijs waar ik ben opgegroeid en Achter de Poort waar ik met veel op school heb gezeten.
Meer mogelijkheden voor jongeren
Betaalbare woningmarkt voor alle mogelijke klasse
Ontwikkeling spoorgebied
Sarnami, Hai (Suriname, ik ben)
is een klassieke roman over volwassen worden en het zoeken naar identiteit. De hoofdpersoon, het meisje Sita, is de kleindochter van de uit India afkomstige contractarbeiders, maar veel meer over haar verleden weet ze niet. Het zoeken naar haar eigen geschiedenis wordt in de loop van het verhaal steeds meer een gevecht voor een toekomst. Dit verhaal is voor mij heel herkenbaar en geeft heel goed weer hoe het is als jonge vrouw met buitenlandse roots om op zoek te gaan naar je geschiedenis en je roots. Jezelf bewijzen in de maatschappij en je plek te vinden. Ik ga vechten voor een ieder zich ook in dit verhaal herkent en strijden voor ieder ander op zoek is naar zijn plek in deze samenleving.
Tentoonstelling slavernij in het Rijksmuseum.
Ik vind het belangrijk om niet weg te duiken uit deze zwarte bladzijde van onze geschiedenis en vindt dat wij als in Nederland onze verantwoordelijkheid moeten nemen. De eerste stap is door middel van onderwijs en niet weg te kijken wat er destijds echt gebeurt is. Door elkaars geschiedenis te kennen en te erkennen, begrijp je elkaar beter en is het des te makkelijk om het gesprek aan te gaan.